کتاب نوادگان

نخستین نکته متناقض این بود که بسیار خوشتیپ تر و خوشگل تر از چیزی بود که به یاد داشتم، حتی برای تغییری 9 ساله هم بیش از حد زیبا بود. دلیل دیگر این که از همان ابتدا با وجود تمام تلاشش برای تقلید از حس زننده و منفور «جونا»، نمی توانست آن را خوب دربیاورد. این «جونا» به سبک دیگری روی مخ بود؛ بدخلق و عنق بود و به همه چیز هم اعتراض می کرد، اما آن لحن علمی و تحلیلی «جونا استوری» را نداشت.

به او زل زده بودم. خون به گوش هایم دویده بود و تصور کردم که تمام حرف هایی را که دلم می خواهد به او می گویم، با خنده ای بلند و تصورناپذیر. با همان خنده، فاصله میانمان را طی کردم تا جایی که به راحتی کتاب را از دستش بکشم و توی سرش بکوبم. بعد هم حقیقت را فاش کنم: دیگر مایی وجود ندارد. ما از بین رفت و همه اش تقصیر تو است.

صورت «جونا» به دور از چراغ های رستوران، غرق در تاریکی است و چیزی نمی بینم. «همه چیز را برایت تعریف می کنم، فقط یک شرط دارد.» می خواستم اعتراض کنم که صدایش را بالا برد تا من حرف نزنم. «نباید به هیچکس بگویی من چه کسی هستم. البته به «آبری» می توانی بگویی، اما فقط به او!»