کتاب بگذار برسانمت

پدرم می گوید: «چند بار بهت بگویم هر روز هر روز چادر سرت نکن برو پی خرید آت و آشغال.» مادرم می گوید: «وا! کی من هر روز هر روز رفتم؟ به جای دست درد نکند است شمس الله؟» «حالا کدام چادر سرت بود؟» «همان چادر مشکی گلدارم. مگر فرقی هم دارد.» «د همین دیگر! حالا کو تا تو فرق این چیزها را بفهمی.» «باز از خودت حرف درآوردی شمس الله؟» «اگر زن موقع راه رفتن قرو قمیش نیاید کسی باهاش کار ندارد.» «خجالت بکش شمس الله! بعد یک عمر کلفتی تو این خانه، این دستمزدم است، آفرین شمس الله! آفرین! خوشم باشد.» «حالا چه شکلی بود؟» «خیر سرش موهای جوگندمی اش را زده بود بالا اما ابروهای آن چشم های هیزش سیاه بود.» «بفرما! ببین چطوری رفته تو نخ آقا!» «خوب، نگه داشت کنارم؛ فکر کردم فامیلی همسایه ایه، نگاهش کردم. وقتی بی حیا گفت: بگذار برسانمت، روم را برگرداندم.»...