《تاریخ شعری حماسی است، سروده شده در روح خدا؛ دو بخش اصلی اش عبارت اند از: بخشی که خروج انسانیت از مرکزش تا دورترین فاصله از مرکز را نمایش می دهد، و بخش دیگر که بازگشت را نمایش می دهد. بخش اول به تعبیری ایلیاد تاریخ است، بخش دوم ادیسه ی تاریخ》.(از متن کتاب) 《من می اندیشم، من هستم، خطای بنیادین هر شناختی از زمان دکارت است؛ اندیشیدن اندیشیدن من نیست، و هستی هستی من نیست، زیرا همه چیز تنها متعلق به خدا یا متعلق به کل است》.