هانری کوربین فیلسوف، الهی‌دان، و ایران‌شناس فرانسوی، استاد مطالعات اسلامی بود. او در گسترش مطالعه مدرن فلسفه سنتی اسلامی از فلسفه اولیه به شخصیت های متأخر و «عرفانی» مانند سهروردی، ابن عربی و ملاصدرای شیرازی تأثیرگذار بود.
کوربین در آوریل 1903 در پاریس متولد شد. با وجود اینکه پروتستان زاده بود، تحصیلات کاتولیک آموخت و در سن 19 سالگی مدرکی در زمینه فلسفه اسکولاستیک از موسسه کاتولیک پاریس گرفت. او همچنین به مطالعه فلسفه مدرن، از جمله هرمنوتیک و پدیدارشناسی پرداخت و اولین مترجم فرانسوی مارتین هایدگر شد. در سال 1928، لویی ماسینیون (مدیر مطالعات اسلامی در دانشگاه سوربن) او را به سهروردی، متفکر مسلمان ایرانی قرن دوازدهم معرفی کرد. این موضوع علاقه کوربین را به اسلام ایرانی جلب کرد، که به اعتقاد او به طور باطنی عناصر همیشگی تری مرتبط با آیین زرتشتی و افلاطونی را بیان می کند. کوربین در مصاحبه‌ای متأخر گفت: «از دیدار من با سهروردی، سرنوشت معنوی من برای گذر از این جهان رقم خورد. افلاطون‌گرایی که در قالب فرشتگان زرتشتی ایران باستان بیان شده است، راهی را که من در جستجوی آن بودم، روشن کرد».
کوربین مرتبا در ایران بود و با متفکران شیعه مانند محمد حسین طباطبایی و سید حسین نصر کار می کرد. او همچنین در حلقه دانشمندان ارانوس که توسط کارل یونگ آغاز شده بود، برجسته شد، که نظریه های او (مانند ناخودآگاه جمعی و تخیل فعال) را قدردانی می کرد. جدای از فلسفه اسلامی، کوربین در مورد عرفان مسیحی، به ویژه امانوئل سوئدنبورگ و جام مقدس نوشت. اثر کلی او تاریخ فلسفه اسلامی (1964) به طور قاطع دیدگاه رایج اروپایی را مبنی بر اینکه فلسفه در جهان اسلام پس از ابن رشد رو به افول گذاشت.
کتاب روابط حکمت اشراق و فلسفه ایران باستان
اساطیر
هانری کربن
