کتاب خیلی زیاد اما همیشه ناکافی

ما فکر می کردیم نژادپرستی آشکار سخنرانی های دونالد، همه چیز را به هم خواهد ریخت، اما وقتی که جری فالول جونیور و دیگر اوانجلیکال های سفیدپوست از او حمایت کردند، حرفمان را پس گرفتیم. مرین که از چندین دههٔ قبل کاتولیکی متعصب بود خشمگین شد و گفت: «چه مرگشان شده؟ تنها باری که دونالد به کلیسا رفته وقتی بود که دوربین ها آنجا بودند. شگفت آور است. او به هیچ اصولی پایبند نیست. هیچ!» دونالد در طول کارزار انتخاباتی هیچ حرف درست و حسابی نزد، به جز بی احترامی به هیلاری کلینتون وزیر امور خارجهٔ آمریکا، شایسته ترین کاندیدای ریاست جمهوری در تاریخ کشور، که او را «زنی کثیف» نامید و سرگئی هووالسکی، خبرنگار نیویورک تایمز را تمسخر کرد. من یاد تمامی مراسم خانوادگی می افتم که در طول آنها دونالد دربارهٔ تمام زنانی که از نظر او چاق و زشت بودند یا مردهایی که معمولا موفق تر یا قدرتمندتر بودند، بازنده می نامید، درحالی که پدربزرگم و مرین، الیزابت و رابرت همه می خندیدند و او را تأیید می کردند. این مدل مسخره کردن مردم پشت میز شام خانوادهٔ ترامپ امری رایج بود. چیزی که مرا شگفت زده می کرد این بود که او همیشه از این موضوع قسر در می رفت. وقتی برای ریاست جمهوری داوطلب شد، رفتارهایی که فکر می کردم باعث ردصلاحیت او شوند، باعث قدرتمندتر شدن او شد. هنوز هم نگران نبودم، مطمئن بودم که او هرگز انتخاب نخواهد شد، اما اینکه او بخواهد خودش را در این زمینه امتحان کند ترسناک بود. در اواخر تابستان ۲۰۱۶، فکر کردم دست به افشای مطالبی بزنم که می دانستم دونالد را حتما رد صلاحیت می کنند. او از ماجرای کنوانسیون ملی جمهوریخواهان و درخواستش برای «متمم دوم قانون اساسی» برای توقف هیلاری کلینتون تا حدودی سالم بیرون آمده بود. حتی حملهٔ او به خضر و غزاله خان، والدین همایون، کاپیتان ارتش آمریکا که در عراق کشته شده بود، هم مهم به نظر نمی رسید. پس از انتشار نوار بازدید هالیوود، باز هم اکثر جمهوریخواهان طرفدار دونالد بودند. دونالد در مسابقات رقیب سرسختی بود و همیشه تلاش می کرد برندهٔ رقابت ها باشد، حتی اگر در ازای آن کارهای ناشایست، غیرمسئولانه، و تحقیرآمیزی انجام دهد. فکر می کردم امکان ندارد این اتفاق دوباره تکرار شود، اما تکرار شد.