کتاب

می خرامد غزالی تازه در اندیشه ما_ شاید آهوی تو رد می شود از بیشه ما# دانه سرخ اناریم و نگه داشته اند_ دل چون سنگ تو را در دل چون شیشه ما# اگر از کشته خود نام و نشان می پرسی_ عاشقی شیوه ما بود و جنون پیشه ما# سرنوشت تو هم ای عشق! فراموشی بود_ حک نمی کرد اگر نام تو را تیشه ما# ما دو سرویم، در آغوش هم افتاده به خاک_ چشم بگشا که گره خورده به هم ریشه ما.

بر زمین افتاد شمشیرت ولی چون جنگ بود_ بر تو میشد زخم ها زد بر من اما ننگ بود# با خودم گفتم بگیرم دست یا جان تورا_ اختلاف حرف دل با عقل صد فرسنگ بود# گرچه دستت را گرفتم باز هم قانع نشد_ تا نبخشیدم تو را دل همچنان دلتنگ بود# چون در آغوشت گرفتم خنجرت معلوم کرد_ بر زمین افتادن شمشیر خود نیرنگ بود# من پشیمان نیستم اما نمی دانم هنوز_ دل چرا در بازی نیرنگ ها یکرنگ بود# در دلم آیینه ای دارم که میگوید به آه_ در جهان سنگدل ها کاش می شد سنگ بود .

فرقی میان طعنه و تعریف خلق نیست# چون رود بگذر از همه سنگ ریزه ها