کارکرد اصلی دستگاه قلبی - عروقی این است که از انتقال اکسیژن (و سایر مواد مغذی) به تمام اعضای بدن و خروج دی اکسیدکربن (و سایر مواد زائد) از تمام سلول ها اطمینان حاصل کند. خون وسیلۀ انتقال اکسیژن است و قلب و رگ های خونی امکان جابه جایی آن را در سراسر بدن فراهم می آورند. کانون دستگاه قلبی - عروقی، یعنی قلب، تماما از عضله ساخته شده است و روزانه نزدیک به ۱۰۰.۰۰۰ مرتبه می تپد. بخش عضلانی اصلی و بیرونی قلب که سرخرگ ها و سیاهرگ های قلبی را شامل می شود، ماهیچۀ قلب ۴۵ نام دارد. قلب از چهار حفره ساخته شده است: دو حفرۀ بالایی دهلیز و دو حفرۀ پایینی بطن نام دارند. در دستگاه قلبی - عروقی، رگ ها خون را به قلب رسانده و ماهیچۀ قلب و دهلیزها خون را از قلب و ماهیچۀ قلب بیرون می رانند.
می توان سفر جریان خون را از زمانی که وارد قلب می شود دنبال کرد. خون عاری از اکسیژن و سرشار از مواد زائد (دی اکسیدکربن) که رنگی متمایل به آبی دارد وارد دهلیز راست می شود. وقتی دهلیز پر شد، خون به درون بطن راست رانده می شود و با انقباض بطن راست از قلب به سمت ریه ها پمپ می شود، جایی که اکسیژن به خون انتقال می یابد (و رنگش قرمز می شود). خون سرشار از اکسیژن وارد دهلیز چپ شده و پیش از آنکه از طریق آئورت (یک سرخرگ بزرگ) به جریان خون بدن پمپ شود، وارد بطن چپ می شود. بخشی از خون پیش از بازگشت به قلب با گذر از کلیه ها (جایی که مواد زائد غربال شده و وارد ادرار می شوند) و کبد (جایی که مواد غذایی مانند قند ذخیره شده و باکتری های مضر دفع می شوند) پاک می شود.
پندار تابان
چارلز آبراهام
