کتاب کلفت ها

مادام می‎تونن لباسا رو نگه دارن. من و خواهرم لباسای خودمونو داریم. همون لباسایی که شبا پنهونی می‎پوشیم. حالا من لباس خودمو دارم، با شما مساویم. من لباس سرخ جانیا رو پوشیده م. از من خنده شون می‎گیره؟ باعث لبخند‎ی مسیو می‎شم؟ خیال می‎کنن من دیوونه م. فکر می‎کنن که کلفتا باس انقد فهم داشته باشن که حرکات مخصوص مادامو تقلید نکنن! مسیو واقعا منو می‎بخشن؟ سر تا پا مهربونین. می‎خوان در بزرگی با من رقابت کنن اما من به بالاترین نقطه رسیدم… مادام متوجه تنهایی من شدن! بالاخره! الان دیگه تنهام. ترسناکه! می‎تونم با بی رحمی باهاتون حرف بزنم، اما می‎تونم مهربونم باشم… مادام ترس‎ شون می‎ریزه. دیگه ترسی ندارن. میون گلاشون، عطراشون، لباساشون. این لباس سفیدی که شب مهمونی رقص اپرا می‎پوشن. این لباس سفید که من همیشه به ‎شون قدغن می‎کنم. میون جواهراشون، عاشقاشون. من، من خواهرمو دارم. آره. جرأت دارم حرفشو بزنم. جرأت دارم مادام. جرأت هر کاریو دارم. کی، کی می‎تونه ساکتم کنه؟ کی جرأت می‎کنه بهم بگه «دخترم؟» من خدمت کردم. من حرکات لازمو برای خدمت بلدم. من به مادام لبخند زدم. واسه درس‎ کردن رختخواب کمرمو خم کردم، جون کندم، واسه ی شستن شیشه‎ها، واسه ی پاک ‎کردن سبزی، واسه ی گوش‎ دادن به در، واسه ی چشم ‎ورنداشتن از چفت در. اما حالا، دیگه راست وا‎می‎سم. محکم. من قاتلی هستم که خفه می کنم. مادموازل سولانژ، زنی که خواهر خودش را خفه کرد. ساکت باشم؟ مادام واقعا خیلی ظریفن. اما من دلم واسه ی مادام می‎سوزه. دلم واسه ی سفیدی مادام می ‎سوزه، واسه ی پوست ابریشمیش، واسه ی گوشای کوچولوش، واسه ی مچای نازکش… من کلاغ سیاهم، قاضیای خودمو دارم. پلیس صاحب منه، کلر؟ واقعا مادامو خیلی ‎خیلی دوس داشت!… نه، جناب بازپرس، من جلوی اینا هیچی رو توضیح نمی‎ دم. این چیزا فقط مربوط به خودمونه… امشب، کوچولوی من، شب خودمونه!