کتاب اکسیر جادویی

موجودات ساکن جنگل کوتوله ها می دانستند اگر جانشان را دوست دارند نباید اطراف رودخانهٔ مرد مرده پیدایشان شود. نیمه شب هایی که ماه کامل بود، جادوگرهایی از سراسر جنگل و سرزمین های همسایه در محل رودخانه گرد هم می آمدند. این جلسه ها فقط مخصوص جادوگرها بود و آن ها هم حسابی از اینکه مزاحم ها را برای همه درس عبرت بکنند، لذت می بردند. رودخانهٔ مرد مرده همیشه محل اسرارآمیزی بود و همین آن را به مکانی ایده آل برای گردهمایی جادوگرها تبدیل می کرد. هر از گاهی بدون هیچ هشدار یا توضیح قبلی، جریان رود عوض می شد و به بالادست، به داخل جنگل می رفت. هر بار جهت جریان رود عوض می شد، تابوت هایی از مکانی نامعلوم سر می رسیدند و روی آب شناور می شدند. جسدهای توی تابوت ها هیچ وقت شناسایی نمی شدند... نه مشخص بود اجساد چه کسانی هستند و نه معلوم می شد چه موجودی آن ها را می فرستد... فرصتی هم برای انجام تحقیقات وجود نداشت. وقتی اجساد پیدایشان می شد، جادوگرها مثل لاشخور به جانشان می افتادند و تکه تکه شان می کردند و چیزهایی که برای اکسیرهایشان لازم داشتند، می انداختند توی شیشه و می بردند به خانه شان. این گردهمایی های نیمه شبی در قهوه خانهٔ جادوگران برگزار می شد؛ قهوه خانه ای قدیمی که تمامش از شاخ وبرگ و کود گیاهی ساخته شده بود و مثل سد عظیم سگ های آبی، در وسط رودخانهٔ مرد مرده قرار داشت. دود از تنها دودکش قهوه خانه بلند می شد و هوا را پر از بویی نامطبوع می کرد؛ به جادوگرهایی که به سمت رودخانه می آمدند هم علامت می داد که گردهمایی به زودی شروع می شود. معمولا این گردهمایی ها کسل کننده بودند و جادوگرهای زیادی در آن ها شرکت نمی کردند، اما با توجه به بحران اخیر که مثل توفان تمام سرزمین ها را درنوردیده بود، انتظار می رفت گردهمایی آن شب شلوغ تر از همیشه باشد.