کتاب انجمن سری بندیکت 2

در یک روز درخشان ماه سپتامبر، زمانی که همه ی بچه ها در مدرسه مشغول یادگیری کسر و اعشار بودند، رینی مولدون در حال پایین رفتن از یک جاده ی خاکی بود. او قد و قامت متوسطی داشت؛ چشم ها و موهایش قهوه ای معمولی، اندازه ی پاهایش متوسط و فاصله ی بینی تا گوش هایش، متناسب بود. او کاملا تنها بود؛ به جز شاهینی که در آسمان اوج می گرفت و چند چکاوک، تنها موجود زنده ای بود که در آن ناحیه دیده می شد.

حتی اگر کنستانس با شعرهایش به او بد و بیراه می گفت، باز هم از دیدنش خوشحال می شد. کنستانس شاید در سرسختی و گستاخی یک نابغه بود، اما از معدود افرادی بود که رینی او را به عنوان یک دوست واقعی قبول داشت. کنستانس و استیکی و کیت مثل خانواده اش بودند. هرچند فقط یک سال بود که آن ها را می شناخت، دوستیشان عمیق بود و البته در شرایط خاصی شکل گرفته بود.

آن ها موضوع های بسیار دیگری برای حرف زدن داشتند. کیت می خواست مزرعه را به رینی نشان دهد و همچنین نظر او را در مورد سورپرایز آقای بندیکت بپرسد. از وقتی که آقای بندیکت آن ها را به یک مأموریت مخفی فرستاده بود، دقیقا یک سال می گذشت؛ مأموریتی که فقط از عهده ی استثنائی ترین بچه ها برمی آمد. حالا در سالگرد اولین ملاقات بچه ها، او ترتیبی داده بود که همه توی خانه اش در استون تاون، دور هم جمع شوند.