کتاب هنر مدیریت به روش خردمندان شرق

بدبختی می تواند خوشبختی بیاورد، خوشبختی می تواند بدبختی به بار آورد. این به خاطر آن است که وقتی کسی در موقعیت های بلا و خطر قرار دارد، سخت در فکر یافتن ایمنی و امنیت است و هنگامی که کسی عمیقا غوطه ور در نظم و انضباط است، توانایی جدی بودن، حزم، احتیاط، عقل و بصیرت پیدا می کند- به این ترتیب به خوشبختی دست می یابد و این زیبنده است. هنگامی که خوشبختی، بدبختی به بار می آورد، برای آن است که مردم وقتی در حالت سکون به سر می برند، خود را تسلیم حرص و آز و تنبلی می کنند و بیشترشان تن پرور و تحقیر آمیز و خودپسند می شوند -در این جاست که بدبختی متولد می شود. فرزانه ای گفته است: «داشتن دشواری های زیاد اراده را تکمیل می کند؛ نداشتن دشواری موجب تخریب انسان می شود.» به دست آوردن، لبه ی از دست دادن است، از دست دادن، قلب به دست آوردن است. بنابراین نعمت ها را نمی توان بارها و بارها و دوباره و دوباره بازدید کرد، انسان نمی تواند همواره به امید به دست آوردن باشد. هنگامی که در موقعیت خوشبختی هستید و به بدبختی فکر می کنید، آنگاه آن خوشبختی می تواند برجای ماند؛ وقتی به دست آوردن را می بینید و به از دست دادن فکر می کنید، آن گاه به دست آوردن مطمئنا به سراغ تان می آید. بنابراین شخص متعالی کسی است که هنگام امنیت، خطر را از یاد نبرد، و وقتی روزگارش به سامان است، روز نابسامانی را فراموش نکند. لینجیووان گفت: کسانی که در مقام مدیریت خود را بزرگ می پندارند، کمتر هرکاری را با موفقیت به پایان می رسانند. انگار که کیفیت فضیلت و تقوای ایشان سطحی است و معیار سنجش و حد و مرزشان تنگ نظرانه است و تجربه ی آموختن شان در حد پایین است. همچنین آن ها نمی توانند خیر و خوبی را دنبال کنند و برای درست کاری بکوشند و درست کاری را برای شکوفایی خود و دست یابی به واقع بینی پیشه کنند.