همیشه منظورمان از قدرت کلمات قدرت آن ها در ایجاد توهم و خطاست. اما، به لطف نظمی مقدر، کلماتی هستند که در خود خاصیتی روشنی بخش دارند و وقتی درست به کار برده شوند موجب تعالی انسان به سوی خیر می گردند. این کلمات به کمالی مطلق اشاره می کنند که ما از درک آن عاجزیم. کاربرد درست این کلمات مستلزم آن است که آن ها را به زور با هیچ مفهومی مطابقت ندهیم، زیرا قدرت روشنی بخش و تعالی بخشی ذکرشده در خود این کلمات نهفته است. آنچه این کلمات می گویند خارج از دایره ی فهم ماست. خدا و حقیقت از این گونه کلمات اند؛ همچنین عدالت، عشق و خیر. استفاده از این کلمات مخاطره آمیز است. این کلمات نوعی آزمون اند. برای استفاده ی صحیح از این کلمات باید از به کاربردن آن ها برای اشاره به اموری که در فهم انسان می گنجند پرهیخت، و درعین حال باید تصورات و اعمالی را با این کلمات بیان کرد که مستقیما از نور همین کلمات برخاسته باشند و بس. در غیر این صورت، همگان بی درنگ این کلمات را دروغ خواهند شمرد. ــ برگرفته از متن کتاب، ص ۱۳۳