کتاب خانه درختی 104 طبقه

آخه اندی به امید فرشته ی دندون، دندونشو انداخته بود تو یه لیوان آب و توی تخت خوابش خوابیده بود. همین طور سکه پشت سکه بود که توی خواب اندی ظاهر می شد...من هم اون طرف، دراز کشیده بودم توی وان و سعی می کردم به جای دردسر درست کردن، حباب درست کنم. یعنی چی؟ یعنی اینکه واقعا، واقعا و واقعا ساکت باشم! تا اینکه یهو...

«پس چرا نمیخندی؟» «چون دندونم خیلی درد میکنه! وقتی این قدر دندون درد داشته باشی، نمیتونی بخندی!» تری می گوید: « چه بد! چون من عاشق جوکم! حتی به نظرم باید یه کتاب جوک بنویسیم!» می گویم:«کاش می تونستم، ولی با این دندون درد حال و حوصله ی جوک نمی مونه! راستش حتی فکر نمیکنم حال نوشتن این کتاب رو هم داشته باشم.»