کتاب «نواختن در تاریکی» کتابی در حوزۀ نقد ادبی است که توسط تونی موریسون به رشته تحریر در آمده است. این کتاب که در سال 1992 منتشر شد، بررسی عمیقی از حضور آفریقایی‌ها در ادبیات آمریکا و چگونگی شکل‌دهی آنها به تخیل ادبی آمریکای سفیدپوست است. این کتاب موریسون از مجموعه ای از سه سخنرانی در دانشگاه هاروارد در سال 1990 سرچشمه گرفته است. موریسون، ابتدا، مفهوم «سفیدپوست» را در تخیل ادبی بررسی و استدلال می‌کند که ادبیات آمریکا از نظر تاریخی با حضور ناشناخته «سیاه‌پوستان» تعریف شده است. او معتقد است که این حضور در شکل‌دهی به مضامین، روایت‌ها و شخصیت‌پردازی‌ها در آثار نویسندگان اصلی سفیدپوست آمریکایی موثر بوده است. او سپس خوانشی انتقادی از نویسندگانی مانند ویلا کاتر، ادگار آلن پو، ناتانیل هاثورن و ارنست همینگوی ارائه می دهد. موریسون به این موضوع می پردازد که چگونه برداشت این نویسندگان از «سیاه‌پوستان»، شکل مشخصی به آثار آنها و در نتیجه به سنت ادبی آمریکایی داد. او نشان می دهد که «سیاه‌پوستان» نقش مهمی در ساختار روایت های این نویسندگان دارند و بر توسعه شخصیت ها و خطوط داستانی تأثیر می گذارند. موریسون سپس حضور «آفریقایی‌ها» را در ادبیات کلاسیک آمریکا مورد بحث قرار می دهد و بررسی می کند که چگونه شخصیت های ادبی سفیدپوست، نسبت به حضور آفریقایی ها، ترس و وحشت نشان می دهند. کتاب «نواختن در تاریکی» به دلیل تحلیل های روشنگرانه‌اش مورد تحسین قرار گرفته و به طور قابل توجهی بر بحث‌های مربوط به نژاد در ادبیات آمریکا تأثیر گذاشته است. منتقدان، به قدرت اخلاقی و عاطفی کاوش‌های موریسون اشاره، و به نقش کتاب در تغییر چشم‌انداز نقد فرهنگی اذعان کرده‌اند.
کتاب نواختن در تاریکی
آگه
تونی موریسون
