از مفاهیم مهمّ اسلامی و قرآنی که به طور شایسته به آن توجّه نمی‌کنیم و به عمق و عظمتش نمی‌اندیشیم، «شکر» است. هرچند بحمدالله در جامعۀ ما تا اندازه‌ای توجّه به شکر وجود دارد. مردم شکر و حمد و سپاس حضرت حقّ را به جا می‌آورند، امّا فاصلۀ زیادی است تا آن‌جا که به عمق این مفهوم و عظمت آن و أدای شایستۀ وظیفه برسیم.
به‌طور کلّی باید بدانیم «شکر» علاوه بر آن‌که فطری می‌باشد و فی الجمله مقتضای عقول انسان‌هاست‌ـ در قرآن کریم و روایات معصومین علیهم السّلام بر آن تأکید فراوان شده است. در قرآن کریم کلمات هم‌‌خانواده یا به تعبیر دیگر، مشتقّات شکر، ۷۵ مرتبه آمده است. اضافه بر واژه‌های دیگری که معنای شکر را در بر دارد؛ مثل حمد و عباراتی که حقیقت این معنا را افاده می‌کند.
شکر در اعتقادات اسلامی و معارف قرآنی، رکنی رکین است و دارای جایگاه بزرگی در این منظومۀ الهی می‌باشد. شکر و شاکر بودن، مسأله‌ا‌ی است که باید همه به آن توجّه کرده، حقیقت آن را بدانیم و با دل و زبان و تمام وجود به آن روی بیاوریم.
این رساله، مشتمل بر خطبۀ نماز جمعۀ ایراد شدۀ در تاریخ سوم تیرماه ۱۳۹۰ در شهر شاهدیه (استان یزد) می‌باشد که پس از ضمیمۀ خطبۀ دیگری در همین موضوع، تتمیم و ویرایش شده است.
کتاب شکر، سرود آسمانی
پرتو ثقلین