کتاب فقط روزهایی که می نویسم; کتاب فقط روزهایی که می نویسم

کتاب فقط روزهایی که می نویسم

except when i write
پنج جستار روایی درباره نوشتن و خواندن

کد کتاب : 14072
مترجم :
شابک : 978-6009688494
قطع : پالتویی
تعداد صفحه : 120
سال انتشار شمسی : 1402
سال انتشار میلادی : 2002
نوع جلد : شومیز
سری چاپ : 21
زودترین زمان ارسال : 26 آذر

معرفی کتاب فقط روزهایی که می نویسم اثر آرتور کریستال

ما موافق نیستیم. از سوالات کوچک سلیقه ای گرفته تا سوالات بزرگ در مورد ماهیت وجود ، بحث های فکری بیشتر وقت ما را می گیرند. در کتاب فقط روزهایی که می نویسم ، منتقد ادبی محترم آرتور کریستال آنچه را که بیشتر مفسران نادیده می گیرند ، بررسی می کند: نقش خلق و خوی و سلیقه در شکل گیری عقاید زیبایی شناختی و عقیدتی. کریستال در مقاله های تحریک آمیز درباره خواندن و نوشتن ، در مورد رابطه بین زندگی و ادبیات ، دانش و یقین ، درباره خدا و مرگ و عدم تمایل تدریجی خود برای حضور در صحنه ادبیات می نویسد و نشان می دهد که نقطه نظرات مخالف بیشتر مبتنی بر تعصبات فطری است تا از فکر یا تحلیل .
کریستال که به هیچ نظریه و برنامه ی سیاسی نگاه نمی اندازد ، مظنونان معمول در جنگهای فرهنگی را از نقطه نظری مستقل و البته بی طرفانه بازجویی می کند. مقاله های او که به شکل واضحی شخصی و بی پرده و بی پروایانه نوشته شده اند، سوالات مهمی را مطرح می کند. چه چیزی باعث می شود فرهنگ یک چیز باشد و نه دیگری؟ چه چیزی باعث ایجاد ارزشهای زیبایی شناختی می شود؟ چه چیزی ما را به سمت مقایسه سوق می دهد؟ و چگونه تعصب بر یک نوع از شواهد بر خلاف دیگری به شکل و محتوای استدلال فکری ما کمک می کند؟
آرتور کریستال
از آرتور کریستال فقط یک عکس در اینترنت هست. در صفحۀ پروفایلش در وب‌سایت مجلۀ نقد کتاب لس‌آنجلس. متن کنار عکس می‌گوید «آرتور کریستال برای نیویورکر، هارپر، امریکن اسکولار، ضمیمۀ ادبی تایمز، نقد کتابِ نیویورک‌تایمز و نشریات دیگر نوشته است. او نویسندۀ کتاب‌های فلان و فلان و فلان است [طبعاً اسم کتاب‌ها آمده]. او ساکن نیویورک است.» صفحۀ ویکی‌پدیای او چیزی به زندگیِ شخصی‌اش اضافه نمی‌کند جز این که «در جنگ جهانی دوم آلمانی‌ها پدربزرگ...
دسته بندی های کتاب فقط روزهایی که می نویسم
ادبیات آمریکا
ادبیات معاصر
دهه 2000 میلادی
مجموعه مقالات
نقد ادبی
هنری
ناداستان
نکوداشت های کتاب فقط روزهایی که می نویسم
Vibrant, well-considered essays.
مقالاتی پر تکاپو و متاملانه.
Elizabeth Mary Sheehan, New York Times Book Review
This poke in the eye of literary opinion and knowledge feels oddly good
این فشار و سقلمه در نظریه ادبی به شکل عجیبی خوب است.
Kirkus Reviews Kirkus Reviews
قسمت هایی از کتاب فقط روزهایی که می نویسم (لذت متن)
از آرتور کریستال یک عکس در اینترنت هست، یا من یک عکس محرز پیدا کردم. در صفحه ی پروفایلش در وب سایت مجله ی نقد کتاب لس آنجلس. متن کنار عکس می گوید « آرتور کریستال برای نیویورکر، هارپر، امریکن اسکولار، ضمیمه ی ادبی تایمز، نقد کتاب نیویورک تایمز و نشریات دیگر نوشته است. او نویسنده ی کتاب های فلان و فلان و فلان است [ طبعا اسم کتاب ها آمده ] . او ساکن نیویورک است. » صفحه ی ویکی پدیای او چیزی به زندگی شخصی اش اضافه نمی کند جز این که « در جنگ جهانی دوم آلمانی ها پدربزرگ و مادربزرگ کریستال را کشته اند » . حتی سال تولد هم ندارد.
بنابراین سخت است که مثلا آدم روایت او از تنبلی، کتاب نخواندن یا لذت ادبیات ژانر را بخواند و اگر در کشمکش درونی این وضعیت ها با او شریک است، احساس گناهش حداقل کمی تسلی پیدا نکند. کریستال - چه معتقد باشیم این کار را در نوشته هایش می کند چه نباشیم - توجیه گر - یا بهتر بگوییم - وکیل مدافع خوبی به نظر می آید، به خصوص برای مخمصه ها و محکمه های درونی، بر سر چالش هایی که خود را مقابل خود می نشانند.