کتاب این هم مثالی دیگر

اگر شما خودبه خود مطمئن اید که می دانید حقیقت چیست و کی و چی واقعا مهم اند آن وقت شما هم مثل من احتمال هایی را که بیهوده و آزارنده نیستند در نظر نمی گیرید. اما اگر واقعا یاد گرفته باشید که چه طور فکر کنید، چه طور توجه کندی، آن وقت شما هم گزینه های دیگری خواهید داشت. در واقع با شماست که موقعیت های شلوغ، پرسروصدا، کند و جهنمی را نه تنها معنی دار که مقدس کنید.

معلوم است که انواع مختلفی از آزادی وجود دارد، و در جهان بزرگ بیرون - جهان پیروزی و موفقیت و نمایش - چندان از ارزشمندترین نوع آن حرف زده نمی شود. این نوع آزادی واقعا مهم تمرکز می خواهد و آگاهی و نظم و تلاش و توانایی این که واقعا به فکر آدم ها باشید و برایشان ایثار کنید، بارها و بارها، میلیون ها بار، هر روز، به روش های کوچک و غیرجذاب. آزادی حقیقی این است.

خانه ای که در نهایت با موهایی آغشته به شامپو در آن می نشینم و وحشتی را که پرده از روی اش می افتد تماشا می کنم، متعلق به خانم تامپسون است که از باحال ترین هفتادو چهارساله های دنیاست و دقیقا از همان آدم هایی است که در شرایط اضطراری حتی اگر تلفنش اشغال باشد، می دانید می شود به خانه اش رفت.

حالا می رسیم به سوال اجتناب ناپذیر در بزرگ ترین آشپزخانه لابستر جهان که شاید در همه آشپزخانه های آمریکا هم مطرح باشد: آیا درست است که یک موجود ذی شعور را محض لذت چشایی مان زنده زنده بجوشانیم؟ و نگران های مرتبط دیگر: آیا سوال قبلی از این موضع گیری های اخلاقی و سانتی مانتال بازی های حوصله سربر است؟ اصلا در چنین بحثی درست یعنی چی؟ آیا همه چیز فقط به انتخاب شخصی ربط دارد؟

تقریبا همه کسانی که تنیس دوست دارند و در چند سال اخیر رقابت های تنیس مردان را در تلویزیون دنبال می کنند، لحظاتی را داشته اند که می توان به آن ها گفت «لحظه های فدرری.» این لحظه ها وقت هایی هستند که حین تماشای بازی سوییسی جوان فک می افتد، چشم از حدقه درمی آید و صدایی تولید می شود که همسران را از آن یکی اتاق می کشاند پای تلویزیون تا ببینند حال تان خوب است یا نه. این لحظه ها شدیدتر می شود اگر آن قدر تنیس بازی کرده باشید که درک کنید کاری که فدرر درست جلوی چشمان تان انجام داده تا چه اندازه غیرممکن است.