کتاب پی جو

ددی عصری به م زنگ زده گفته جانی خیلی حالش خوب نیست، و من جلدی رفتم ام هتل.جانی و ددی چند روزیست تو هتلی در خیابان لاگرانژ زندگی میکنند، اتاقی در طبقه ی چهارم. همان دیدن در اتاق کافی بوده تا حالی ام شود جانی تو بد فلاکتی گیر کرده؛ پنجره به حیاطی تقریبا تیره و تار باز میشود، جوری که صلات ظهر هم باید حتما چراغ روشن باشد برای روزنامه خواندن یا صورت همدیگر را دیدن. سرد نیست، اما جانی را پتوپیچ یافته ام، کپیده تو مبل کر و کثیفی که الیاف مایل به زردش گله به گله شل و ول و آویزان است. ددی شکسته شده، و لباس قرمزش اصلا بهش نمیآید؛ لباس پلوخوریست، مخصوص نورهای صحنه؛ تو این اتاق تبدیل میشود به یکجور لخته ی حال به هم زن.

جانی که زانوهاش را بالا آورده تا چانهاش را بگذارد روش، با ژست چاق سالمتی گفته: «رفیق برونو عینهو بوی گند وفاداره.» ددی برام یک صندلی جور کرده و من یک پاکت سیگار گلوآز درآورده ام. یک بغلی رام تو جیبم بود، اما نخواسته ام تا نفهمم اوضاع از چه قرار است رو کنمش. به نظرم مشمئزکننده ترین چیز چراغ سرکنده ای بود آویزان از سیمی پر از مگس. بعد از یک یا دو بار نگاه کردن به چراغ و حایل کردن دستم از ددی پرسیده ام نمیتوانیم چراغ را خاموش کنیم و یکجوری با نور پنجره سر کنیم. جانی حرفها و ادا اطوارهام را بسیار دقیق اما با حواسپرتی دنبال میکرد؛ عینهو گربه ای که خیره نگاه میکند اما معلوم است به کلی تو نخ چیز دیگریست.

دست آخر ددی بلند شده چراغ را خاموش کرده. تو آن وضعیت، آمیزه ای از خاکستری و سیاه، همدیگر را بهتر به جا آورده ایم. جانی دست کشیده ی استخوانیاش را از زیر پتو آورده بیرون،و من شلو ولی و وارفتگی پوستش را حس کرده ام. بعد ددی گفته میرود نسکافه درست کند. اینکه حداقل یک قوطی نسکافه دارند خوشحالم کرده. هر وقت کسی یک قوطی نسکافه دارد میفهمم به کلی مفلوک نشده، هنوز هم میتواند کمی تاب بیاورد.