کتاب دختر قبلی

چیزی را فهمیدم. از وقتی پا به این خانه گذاشته ام، حتی یک حمله ی پانیک یا مشکل عصبی نداشته ام. این خانه آنقدر از دنیای بیرون فاصله دارد و مانند پیله ای محافظت شده است که کاملا احساس امنیت می کنم. جمله ای از فیلم مورد علاقه ام به ذهنم سرازیر می شود. سکوت و شمایل غرورآمیزش. هیچ اتفاق بدی در آنجا نمی تواند برایت رقم بخورد.

کوهی از اندوه وجود داشت که باید از آن بالا می رفتم، و هیچ مقداری از حرف زدن در بالا رفتن از آن به من کمکی نمی کرد.

گاهی اوقات انگار می توانم آنقدر ذره ذره کوچک شوم تا به هیچ برسم. گاهی اوقات احساس می کنم به اندازه ی یک روح، پاک و بی نقص شده ام. گرسنگی، سردردها، منگی... این ها تنها چیزهایی هستند که واقعی اند.