کتاب گلستان سعدی
نویسنده:
سعدی
معرفی کتاب گلستان سعدی
"گلستان سعدی" کتابی است جاودان در تاریخ ادبیات ایران که مجموعه ای از حکایت های جذاب و آموزنده را از شیخ اجل، "سعدی شیرازی" در بردارد. این اثر که از یک دیباچه و هشت باب تشکیل شده، عمدتا به نثر موزون و مسجع به نگارش درآمده و گاهی ابیاتی به شکل نظم نیز در لا به لای این حکایت ها دیده می شود. نوشته ها عمدتا کوتاه هستند و به سبب ایجاز و همچنین شیوه ی سخن گفتن "سعدی" که سهل و ممتنع است، با هر مخاطبی به گونه ای ارتباط برقرار می کنند. این ویژگی باعث شده تا "گلستان" به کلی از دیگر آثاری که قبل و بعد از خودش به نگارش رسیده، متمایز باشد و برای هر مخاطبی، حرف مخصوص به خودش را دربرداشته باشد.
با وجود اینکه این حکایت ها پندآموز هستند و از وجه تعلیمی برخوردارند، اما هنر سعدی در روایت، سخن را به مثابه ی شهد بر ذهن خواننده می چکاند و او را با خود همراه می کند. مخاطب هرگز در طول مطالعه ی "گلستان سعدی" به این حس نمی رسد که مورد نصیحت یک طرفه واقع شده و به عبارتی "سعدی" در این حکایات، گفتمانی با ذهن خواننده شکل می دهد.
داستان های که در "گلستان سعدی" آمده اند بسته به موضوع بلند و کوتاه هستند و گاه از زبان سوم شخص و گاه از زبان خود نویسنده بیان می شوند. پندها در بستری از حوادث بیان می شوند که برخی تخیلی و ساخته ی ذهن "سعدی" و برخی برگرفته از اتفاقات حقیقی زندگی او هستند. "گلستان" از تذکره نویسی به دور است و به امور، جهت پرداختن به زندگی و منش افراد نگاه کرده است.
با وجود اینکه این حکایت ها پندآموز هستند و از وجه تعلیمی برخوردارند، اما هنر سعدی در روایت، سخن را به مثابه ی شهد بر ذهن خواننده می چکاند و او را با خود همراه می کند. مخاطب هرگز در طول مطالعه ی "گلستان سعدی" به این حس نمی رسد که مورد نصیحت یک طرفه واقع شده و به عبارتی "سعدی" در این حکایات، گفتمانی با ذهن خواننده شکل می دهد.
داستان های که در "گلستان سعدی" آمده اند بسته به موضوع بلند و کوتاه هستند و گاه از زبان سوم شخص و گاه از زبان خود نویسنده بیان می شوند. پندها در بستری از حوادث بیان می شوند که برخی تخیلی و ساخته ی ذهن "سعدی" و برخی برگرفته از اتفاقات حقیقی زندگی او هستند. "گلستان" از تذکره نویسی به دور است و به امور، جهت پرداختن به زندگی و منش افراد نگاه کرده است.
درباره سعدی
بومحمد مشرف الدین مصلح بن عبدالله بن مشرّف، متخلص به سعدی زاده ی سال 606 و در گذشته ی سال 690 هجری قمری، شاعر و نویسنده ی بزرگ ایرانی بود.سعدی به احتمال زیاد در سال 606 هجری قمری (برابر با حدود 589 خورشیدی و 1210 میلادی) در شیراز به دنیا آمد. با این حال، برخی از صاحب نظران، تولد او را در حدود سال 585 هجری قمری می دانند. با توجه به این که هیچ منبع تاریخی مستقلی در مورد زادروز سعدی گزارشی نداشته است، هر دو تاریخ ذکر شده، بر اساس استنباط صاحب نظران از آثار خود او به دست آمده است.نام کوچک سعدی، مصلح، از نام پدربزرگ پدری اش گرفته شد. پدر او، ملازم دربار سعد بن زنگی، اتابک فارس، بود و همزمان به علوم دینی نیز اشتغال داشت. سعدی از کودکی تحت تعلیم و تربیت قرار گرفت و از عشق و آموزه های خردمندانه ی پدر به نیکی یاد می کرد. سعدی در دوازده سالگی پدرش را از دست داد و تحت تکفل پدربزرگ مادری خود، مسعود بن مصلح الفارسی، قرار گرفت. او در دوران کودکی، مقدمات علوم ادبی و شرعی را در شیراز آموخت. سعدی به قولی، خواهرزاده ی قطب الدین شیرازی، دانشمند و فیلسوف سرشناس است. دوران کودکی و نوجوانی سعدی همزمان با اتابکی سعد بن زنگی در فارس بود، که با حمله ی مغول به ایران مصادف شد. اوضاع نابسامان ایران در پایان دوران سلطان محمد خوارزمشاه و به ویژه حمله ی سلطان غیاث الدین خوارزمشاه، برادر جلال الدین خوارزمشاه، به شیراز در سال 620 هجری قمری، سعدی را بر آن داشت که در روزگار جوانی شیراز را ترک کند و به بغداد برود.سعدی، تأثیر انکارناپذیری بر زبان فارسی گذاشته است به طوری که شباهت قابل توجهی بین فارسی امروزی و زبان سعدی وجود دارد. آثار او مدت ها در مدارس و مکتب خانه ها به عنوان منبع آموزش زبان و ادبیات فارسی تدریس می شده و بسیاری از ضرب المثل های رایج در زبان فارسی از آثار وی گرفته شده است. او بر خلاف بسیاری از نویسندگان معاصر یا پیش از خود، ساده نویسی و ایجاز را در پیش گرفت و توانست، حتی در زمان حیاتش، شهرت زیادی به دست آورد. آثار سعدی اصطلاحا سهل ممتنع است و در آن ها نکته سنجی و طنز آشکار یا پنهان ملاحظه می شود.تاریخ درگذشت سعدی را در منابع گوناگون، بین سال های 690 تا 695 هجری قمری ذکر کرده اند. اما مورد اعتمادترین روایت که سعید نفیسی طرح می کند، این است که وی در 27 ذیحجه ی سال 690 هجری درگذشته و در همان خانقاهی که اقامت گزیده بود، به خاک سپرده شده است.
دسته بندی های کتاب گلستان سعدی
قسمت هایی از کتاب گلستان سعدی
یکی از شعرا پیش امیر دزدان رفت و ثنایی بر او بگفت. فرمود تا جامه از او بر کنند و از ده به در کنند. مسکین برهنه به سرما همی رفت. سگان در قفای وی افتادند. خواست تا سنگی بر دارد و سگان را دفع کند، در زمین یخ گرفته بود، عاجز شد. گفت: این چه حرامزاده مردمانند، سگ را گشاده اند و سنگ را بسته! امیر از غرفه بدید و بشنید و بخندید. گفت: ای حکیم! از من چیزی بخواه. گفت: جامهٔ خود می خواهم اگر انعام فرمایی
عالمی معتبر را مناظره افتاد با یکی از ملاحده لعنهم الله علی حده و به حجت با او بس نیامد. سپر بینداخت و برگشت. کسی گفتش: تو را با چندین فضل و ادب که داری با بی دینی حجت نماند؟ گفت: علم من قرآن است و حدیث و گفتار مشایخ و او بدینها معتقد نیست و نمی شنود. مرا شنیدن کفر او به چه کار می آید
هرگز از دور زمان ننالیده بودم و روی از گردش آسمان در هم نکشیده، مگر وقتی که پایم برهنه مانده بود و استطاعت پای پوشی نداشتم. به جامع کوفه در آمدم دلتنگ، یکی را دیدم که پای نداشت. سپاس نعمت حق به جای آوردم و بر بی کفشی صبر کردم
مقالات مرتبط با کتاب گلستان سعدی
آشنایی با 10 شاعر برجسته در ادبیات فارسی
ادامه مقالهمحصولات مرتبط با کتاب گلستان سعدی
نظر کاربران در مورد "کتاب گلستان سعدی"
1 نظر تا این لحظه ثبت شده است
1 نظر تا این لحظه ثبت شده است
با خوندن این کتاب متوجه میشید که بیشتر ضرب المثل‌های ما ریشه اش همین کتابه
1399/04/02
|
توسطمهسا بلاژ
3
|
پاسخ ها