احمدرضا احمدی (زاده ۳۰ اردیبهشت ۱۳۱۹ در کرمان) شاعر و نمایشنامهنویس و نقّاش ایرانی است.
آشنایی عمیق او با شعر و ادبیات کهن ایران و شعر نیما دستمایهای شد تا حرکتی کاملاً متفاوت را در شعر معاصر آغاز و پیریزی کند. از بیست سالگی بهطور جدی به سرودن شعر پرداخت. وی نخستین مجموعه شعرش را با عنوان طرح در سال ۱۳۴۰ منتشر کرد که توجه بسیاری از شاعران و منتقدان دهه ۴۰ را جلب کرد. وی همچنین آثاری در ادبیات کودک و نوجوان دارد.صبح هنگامی که پرنده ها لانه ها را رها کردند نوزادی پا به جهان گذاشت مادر و نوزاد از جهان بی خبر بودند فقط صدای غرش توپ ها پرواز هواپیمای جنگی را در آسمان شاهد بودند مادرنوزاد را شیر میدهد می خواباند در کنار نوزاد به خواب می رود.
اشعار این کتاب درباره مضامین مختلفی مانند جنگ و بیزاری از آن، عشق و امید به آینده بهتر و غیره هست. اشعار بسیار لطیف و تاثیرگذار هستند. چه بگویم که از عمر من کاسته نشود کسی را غم آن نیست که من سکوت کنم یا حرف بزنم کسی را غم آن نیست که گلهای نرگس در حافظه ام پژمرده شوند کسی را غم آن نیست که من چه وقت فراموش میشوم و چگونه در دریا خاکستر میشوم.