چهل و هشت سال پیش در یک خانواده ی متوسط تهرانی به دنیا آمدم و بی هیچ تجربه ی نزدیک و مستقیمی با دنیای هنر، در کنار برادر و دو خواهرم کودکی آرام و خوشی را گذراندم. چهارده پانزده ساله بودم که به واسطه ی ظهور فراگیر ویدئو سونی تی سون در خانه های دهه ی ۶۰، مبتلا به سینما شدم. عشق سیری ناپذیری به دیدن فیلم و رد بازیگران (و بعدها فیلم سازان) را زدن و خواندن هر اشاره و مطلبی لابه لای مختصر کتاب و مجله ای که به دستم رسید، آرام آرام زمینه ساز نگرانی اهل خانه شد. از آن پس هر نشانه ی سینمایی ای که در گوشه و کنار خانه پیدا می شد (مشخصا مجله ی «فیلم»)، نمکی بود بر زخم باز دل واپسی هایشان. سال ۶۶ دبیرستان را که تمام کردم، با دیدن تبلیغی در همین مجله ی «فیلم»، در اولین (و شاید تنها) کلاس سینمایی آن سال های برهوت، اسم نویسی کردم. کلاس آزاد فیلم سازی (به گمانم «مبلغان»). جایش در خیابان وزرا بود و مدیریتش با «داریوش آشوری» تدوین گر فعال و نامی آن سال ها. در این آموزشگاه دو طبقه که اغلب گرایش های فنی و نظری سینما در آن تدریس می شد، آقای «خسرو دهقان» مدرس نقد و تحلیل فیلم بود. منتقد ناسازگاری که اظهار نظرهای صریح، کوتاه و خلاف عرف اش، هنرجوهای بسیاری را در آن ایام (و نیز بعدتر که آموزشگاه به تقاطع لاله زار و انقلاب منتقل شد.) با کنجکاوی پای کلاس ها و حرف هایش نشاند.
حرفه هنرمند
خسرو دهقان
