کتاب فلسفه برای زندگی

اپیکتتوس استدلال می کند بسیاری از رنج ها از این ناشی می شوند که دو اشتباه می کنیم: اول، سعی می کنیم کنترل حاکمیت مطلق خود را روی چیزی در محدودهٔ ۲ نشان دهیم؛ چیزی که در اختیار و کنترل مان نیست. سپس، زمانی که در کنترلش شکست می خوریم، احساس بیچارگی، بی اختیاری، عصبانیت، گناه، اضطراب، یا افسردگی می کنیم. دوم، مسئولیت محدودهٔ ۱، یعنی افکار و باورهای مان را که در کنترل مان هستند، برعهده نمی گیریم؛ درعوض، دنیای بیرون، والدین مان، دوستان مان، شریک زندگی مان، اقتصاد، محیط، یا سیستم طبقاتی را مسئول باورهای مان می دانیم و سپس دوباره کارمان به احساس ناراحتی، بیچارگی، فریفتگی، بی اختیاری و ناتوانی در برابر شرایط بیرونی می کشد. بسیاری از بیماری های روانی و اختلالات هیجانی از این دو اشتباه سرچشمه می گیرند. این موضوع حتی دربارهٔ بیماری های روان پریشانه صادق است؛ بیماری هایی که اغلب به دلیل ناتوانی از برقراری حدود مناسب برای خود و درک این که چه چیزی در کنترل تان است و چه چیزی نیست آشکار می شود. برای مثال، بیماران دچار اسکیزوفرنی۱۱۵ اغلب خیالات بدگمانانه ای دارند دربارهٔ این که ذهن شان را نیروهای بیرونی، مانند اف بی آی۱۱۶، مافیا، بیگانگان فضایی، شیاطین و از این دست، کنترل می کند. ازسویی، آن ها از این که این نیروها به افکارشان هجوم می برند یا آن را در مالکیت خود می گیرند در هراس اند و برای افکارشان و صداهایی که می شنوند، قدرت مطلق قائل اند. ازسوی دیگر، همچنین آن ها ممکن است خیالات بلندپروازانه و منجیانه ای داشته باشند و خود را قادر به نجات دنیا از راه افکارشان بدانند. نوسان آن ها از قربانی بدگمان به خودبزرگ بینی منجیانه از این برمی آید که از تمایز واقع بینانه میان چیزی که در کنترل شان است و چیزی که نیست ناتوان اند.