کتاب خدمتکارها

او قهوه را جلوی من و روی میز گذاشت. فنجان را به دستم نمی داد. ایبی لین می گفت که همه باید همین کار را بکنند، چون اگر قهوه را به دست کسی بدهند، ممکن است دست هاشان به هم برخورد کند. به یاد نداشتم که کنستانتین چطور آن کار را می کرد.

او کنار من روی میز آشپزخانه نشست. صدای خرچ خرچ مفصل های ورم کرده اش درآمد. انگشت شستش را محکم کف دستم فشار داد، هردومان می دانیم که این یعنی گوش کن، گوشت به من باشد. آن قدر نزدیک بود که می توانستم تیرگی لثه هایش را ببینم، گفت: «هر روز صبح، تا وقتی که جسم مرده ت بره توی خاک، باید این تصمیم رو بگیری. باید از خودت بپرسی، یعنی باید چیزایی رو که اون احمق ها امروز به من گفتن باور کنم؟»

می مابلی در سپیده دم یکشنبه ای از ماه آگوست سال ۱۹۶۰ به دنیا آمده بود. ما به این طور بچه ها، فرزند کلیسا می گفتیم. کار من مراقبت از بچه های سفیدپوست ها بود، در ضمن آشپزی و رفت وروب را هم انجام می دادم. طی سال های گذشته هفده بچه را بزرگ کرده بودم. خوب می دانستم که چطور کودکان را بخوابانم، گریه هایشان را ساکت کنم و یا پیش از بیدار شدن مادرانشان آنان را روی لگن بنشانم. با همه این ها، هرگز بچه ای مانند می مابلی لی فالت ندیده بودم. نخستین روز که پا به خانه آنان گذاشتم، چشمم به او افتاد. از دل درد سرخ شده بود و داد می کشید. شیشه شیرش را درست مانند یک ترب گندیده پس می زد. خانم لی فالت حیران و سرگردان به بچه خودش خیره شده بود و ناله می کرد. «آخه چرا این طوری شده؟ چرا نمی تونم اینو ساکت کنم؟»