کتاب پیر پرنیان اندیش; کتاب پیر پرنیان اندیش

کتاب پیر پرنیان اندیش

Pir-e Parnian Andish
(2 جلدی)

  • 15 % تخفیف
    2,200,000 | 1,870,000 تومان
  • موجود
  • انتشارات: سخن سخن
    نویسنده:
کد کتاب : 20194
شابک : 978-9643726003
قطع : وزیری
تعداد صفحه : 1482
سال انتشار شمسی : 1401
سال انتشار میلادی : 2019
نوع جلد : زرکوب
سری چاپ : 17
زودترین زمان ارسال : 11 آذر
تعداد جلد : 2

معرفی کتاب پیر پرنیان اندیش اثر عاطفه طیه

پیر پرنیان اندیش مجموعه ای دو جلدی از گفتگوهای چند ساله ی میلاد عظیمی و همسر او، عاطفه طیه با امیر هوشنگ ابتهاج متخلص به ه.ا.سایه است. ورای جنبه ی مصاحبه ای و آشنایی با زندگی این پیر فرزانه که آبرودار عرصه ی شاعری معاصر و بزرگ ترین غزل سرای زنده ی ایران محسوب می شود، خاطرات او آیینه ی تمام نمای ادبیات و هنر معاصر ایران نیز می باشد. چرا که سایه همبستگی زیادی با دیگر روشنفکران مبارز داشت و خواه ناخواه ردپای حضور و اندیشه ی دوستانش در آثار و خاطرات او خودنمایی می کند.

در جای جای کتاب از رفاقت و همنیشینی های سایه با بزرگان شعر معاصر و دغدغه های آنان صحبت به میان آمده و این وقایع با کیفیت و جزییاتی بی نظیر، زندگی عارفانه و گاه طاقت فرسای آنان را توصیف می کند.

جلد اول بیشتر به خاطرات و سیر و سلوک حیات سایه و آنچه در اندرونی شاعر گذشته می پردازد و مخاطب را با دنیای او پیوند می دهد. این جلد از کتاب معمولا با اقبال عمومی بیشتری مواجه می شود. جلد دوم با مطالبی در وصف شعر و شعرا آغاز می شود و سپس مطالبی پراکنده و تیتر وار را به مخاطب عرضه می کند و در نهایت آلبوم عکس های سایه از قدیم تا جدید پیش چشمان خواننده ورق می خورد. لازم به ذکر است این کتاب در سال 91 به چاپ رسید و هنوز یک ماه از عرضه ی آن نگذشته بود که درخواست بیشمار مخاطبین آن را به مرحله ی چاپ دوم رساند.
عاطفه طیه
عاطفه طیه متولد سال 1359،دانش‌آموختهٔ رشتهٔ زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران می باشد. از آثار وی می توان به: کجا می‌برند درختان مرده را، ققنوس، ۱۳۸۷، پیر پرنیان اندیش، با میلاد عظیمی، سخن، ۱۳۹۱، و واحد شماره دو، نیستان، ۱۳۹۸ اشاره کرد.
دسته بندی های کتاب پیر پرنیان اندیش
زندگی نامه
دهه 2010 میلادی
ادبیات ایران
مصاحبه
قسمت هایی از کتاب پیر پرنیان اندیش (لذت متن)
[سایه]: دو جا تو دیوان حافظ هست که این آدم صبور، فریاد می زنه. یکی تو «آهوی وحشی»: نکرد آن همدم دیرین مدارا مسلمانان مسلمانان خدا را این بی تابی اصلا به حافظ نمی آد. یکی هم اونجاست: مهیمنا! به رفیقان خود رسان بازم! شما آواز لطفی رو که این بیتو خونده شنیدین؟ [عظیمی]: بله. تو نوار «به یاد درویش خان» [سایه]: داستانشو براتون گفتم؟ [عظیمی]: نه استاد! شما چی برای ما گفتین که قصه ی اینو گفته باشین؟ [سایه]: بعله! (با لحن خاصی می گوید)... تو زندان که بودم، دو تا جوان تازه اومده بودن و از بیرون خبر داشتن. به من گفتن آقای لطفی یه نوار داده بیرون و توش تصنیف «ز من نگارم» رو خونده. من خیلی تعجب کردم که حالا چه وقت «ز من نگارمه»؟!... بعدها به من گفتن در مدتی که شما زندان بودین، لطفی از پشت پنجره بیرونو نگاه می کرد و گریه می کرد. روزی که از زندان اومدم بیرون، همون روز لطفی اومد به دیدن من. لطفی به من گفت: «آقا! من این برنامه رو به یاد شما درست کردم: مهیمنا! به رفیقان خود رسان بازم!» گویا موقع زدن و خوندن هم گریه می کرده. خیلی کار عجیب و غریبیه. در اون زمان چنین نواری بیرون دادن خیلی حرکت عجیب و غریبی بود... واقعا زده بود به سیم آخر!