کتابچه پاد زیبایی شناسی

زیبایی‏شناسی به‏شیوه‏ای تاریخی، فلسفه را به‏سوی هنر کشانده است؛ اما بدیو این رابطه را وارون می‏کند _ هنرْ استاد گفتمان است (یا به قول لکان، بیشتر به گفتمان فردی هیستریک می‏ماند) که به غلط از راه پیکره‏بندی آثار، نوعی “حقیقت” می‏آفریند (“مجتمع بی‏کرانی از آثار” هنرمندی منفرد)، حقیقتی که فلسفه باید آن را نشخوار کند. شعر بر شرح و بیان او که دنباله‏رو سنت زنجیرۀ تغذیۀ زیبایی‏شناختی است چیرگی دارد، فصل‏هایی هم دربارۀ رقص و نمایش و سینما دارد، اما دربارۀ نقاشی و معماری یا موسیقی خاموش می‏ماند. حقیقت رویداد هنر در درون طرح‏وارۀ بدیو معیاری برای تمیز دادن محتوای آثار ضعیف “واقعگرایی سوسیالیستی ” از آثار “فرا واقعگرا” ارائه نمی‏کند، هرچند در آثار پیشین خود به “رویدادهای ساختگی”‏ای مانند فاشیسم پرداخته است و با طرح ادعاهایی مانند “پیشتازان به هدف آگاهانۀ خود برای رهبری جبهه‏ای متحد در برابر کلاسیسیسم دست نیافته‏اند”، از پیشتاز مدرنیست، کاریکاتوری به‏منزلۀ شرایط یکنواخت عرضه می‏کند _ اما آیا این واقعا مدرنیسم است؟

بدیو همواره ادعا کرده است که فلسفه به جای آفریدن حقیقت‏هایی که اصل (بنیاد) شان در فراسوی فلسفه و به‏صورت مشخص، در یکی از چهار گفتمان سیاست، علم، عشق و هنر نهفته باشد، به “تسخیرکردن” یا “مصادره‏کردن” آن حقیقت‏ها می‏پردازد. اینها و تنها همین چهار مقوله حالت‏های تمایز‏یافتۀ حقیقت‏های ممکنی را شکل می‏دهند که از “رویداد”ی فوران‏کننده جریان می‏یابد و پیش می‏رود. “رویداد”‏ی که بدیو از آن یاد می‏کند چیست؟ این پرسش همواره الزامی‏ترین و دشوارترین پرسش فلسفۀ او بوده است، چون رویداد در ژرفا از موقعیت‏ها متمایز بوده است: موقعیت‏ها به‏گونه‏ای گاه‏گاهی روی می‏دهند (مانند انقلاب فرانسه) و بخت برای رویداد عاملی سرشتی است. رویداد، همان‏گونه که در گفتمان عشق می‏بینیم، بازگردنده به گذشته است _ من تو را دیدم… تو را می‏خواستم… درحالی‏که در گفتمان اصلی سیاست آنچه شبح وار درنظم نمادین پابرجا (یا ایدئولوژی) آشکار می شود ابیراهی اجتماعی _ سیاسی در فضای (ایجادشده) در مقام گونه‏ای تهی بیرون از هستی است.