کتابچه پاد زیبایی شناسی اثری است به قلم آلن بدیو که در آن با موقعیت های هنری فلسفه، دست و پنجه نرم می کند. این کتاب اثر قابل قبولی برای کسانی محسوب می شود که در تلاش اند تا دیدگاه های او را در زمینه ارتباطات فلسفه با هنر یا دستور العمل های حقیقی هنرآفرینی بدانند.بدیو مثال های متعددی مطرح می کند تا نشان دهد چه چیزی در هنر وجود دارد که آن را در معرض فلسفه قرار می دهد.
از دید او تعلیم گرایی، رمانتیسیسم و کلاسیسم سه طرح واره ی ممکنی هستند که هنر و فلسفه را به هم پیوند می زنند و سومین عنصر این گره، در واقع یادگیری موضوعی، علی الخصوص در باب جوانی می باشد. آنچه این قرن را از باقی قرون متمایز می کند، این است که با وجود اشباع شدن از این سه طرح واره، در ایجاد طرحی جدید ناکام مانده. امروزه این مخمصه ای که جهان در آن گرفتار است، تمایل دارد نوعی از مقررات و شرایط را به وجود بیاورد که این گره را بگشاید؛ تلاشی مستاصلانه در جهت بی ربط بودن فلسفه و هنر که با خلوص و سادگی بر هم و آنچه بینشان جریان دارد، فروپاشی خواهد کرد و این فضای یادگیری و تحصیل است. بنابراین نظریه های اساسی این کتاب بر مجموعه ای از متغییرها استوار است که می گوید در موقعیتی که با چنین اشباع شدن و بن بستی مواجه شدیم، باید تلاش کنیم تا طرح واره ای جدید ارائه دهیم. گره ی چهارمی در پیوند فلسفه و هنر. در میان این متغییرهای پادزیبایی شناسی، خواننده با بحث هایی در باب بهره برداری فلسفی معاصر از شعر، بیانات جسورانه ای از اختصاصیت و چشم اندازهای تئاتر، سینما و رقص در کنار مطالب ظریف و تحریک آمیزی از استفان مالارمه، فرناندو پسوآ و ساموئل بکت مواجه می شود.
