هرودوت برای نوشتن کتابش از شیوهٔ تاریخ نویسی روایی استفاده کرده است. به این معنا که از بین روایت های مختلف، تنها روایتی را ذکر کرده که می پنداشته از دیگر روایت ها صحیح تر است؛ منبع و سرچشمهٔ این روایت ها نیز غالبا شنیده های شفاهی او بوده اند. گرایش های سیاسی و مذهبی هرودوت نیز در تاریخ نگری و همچنین تاریخ نگاری او دخالت داشته اند؛ چنان که گرایش او به پریکلس و آتن باعث شده بود تا وقایع مرتبط با آتن را به سود آتنی ها ثبت کند و هرگاه مطلب یا گزارشی را دربارهٔ آنچه مورد پسند خود بود می شنید ولی به درستی آن باور نداشت، به تحلیل آن گزارش می پرداخت ولی این ریزبینی و تحلیل را در مواردی که احساسات مذهبی یا ملی او را جریحه دار نمی کند، نمی بینیم و هرجا که گزارش های او با مصلحت آتنی ها منافاتی نداشت، بی طرف بود ولی هرگاه منافع آتن در میان بود، هر گزارشی، ولو سخن های بیهوده را می پذیرفت. از نظر مذهبی نیز به خدایان و الهه های یونانی اعتقاد داشت و مشیت الهی را حاکم بر تاریخ می دانست.
کتاب تواریخ
