کتاب پلیس حافظه

افسانه ای پادآرمانشهری و باشکوه... خواندن پلیس حافظه همچون فرو رفتن در یک توده ی برف است: آرامش دهنده و در عین حال سرشار از تعلیق، حسی از وحشت و کرختی بدوی ایجاد می کند...سبک فکورانه ی اوگاوا، همچنان که زیست بوم های جهانی، ورقه های یخ، زبان ها، گونه های حیوانی و آینده ی احتمالی رو به نابودی می رود، حس بیگانگی حیات را به چنگ می اندازد.

رمانی استادانه.

پلیس حافظه یک شاهکار تمام عیار است: مخزنی عمیق که می تواند به عنوان افسانه، تمثیل، هشدار و روشنگری تجربه شود. رمانی است که باعث تغییر دیدگاه می شود؛ ایده های خود را در باب اینکه تمام لحظه های ادراک و اقبال به سرعت برق و باد در حال سپری شدن اند، از طریقی نامحسوس بیان می کند. هم سیاسی است و هم انسانی. هیچ عهدی نمی بندد. اثری نادر از بینشی صبورانه و شجاعانه است. چنان با مخاطب انگلیسی زبان ارتباط برقرار می کند که گویی اثری از آینده است.

اثری شاهکار از تخیلی اندیشمندانه..یک هیجان ادبی فراموش نشدنی با فضای سرشار از وحشت.

ویرانگری بی سر و صدا...اوگاوا شیوه ی جدیدی برای بیان اضطراب های کهن نسبت به استبداد و تمایل بشریت در تیشه به ریشه ی خود زدن، یافته است.

شاهکاری از تخیل تاریک...اوگاوا یک درام پرتعلیق و صمیمی از شهامت و مقاومت به تصویر می کشد و همزمان درباره ی دنیایی مجادله می کند که زمانی قابل شناسایی و عمیقا شگفت بود...بیرون اومدن از جدیدترین اثر خانم اوگاوا همچون بیدار شدن و یافتن رویایی ناخوش است که به آرامی از حافظه بیرون می خزد.

یکی از تحسین شده ترین نویسندگان زاپن، حقیقت را می کاود و چگونگی مراقبت و استقلال شخصی را جز به جز شرح می دهد. حکایت اوگاوا طنینی مشابه فضای ۱۹۸۴ از جورج اورول، فارنهایت ۴۵۱ از ری بردبری و صد سال تنهایی از گابریل گارسیا مارکز دارد اما صاحب صدا و قدرتی کاملا منحصر به است.

این رمان به طور به خصوصی در زمان حال، که شاهد برخاستن اقتدارگرایی و استبداد در سراسر جهان هستیم، طنین انداز است. در خلال کتاب، شهروندان مرتب تحت نظارت پلیس اند. کتاب ها سوزانده می شوند. مردم بدون هیچ توضیحی دستگیر و بازجویی می شوند.

رمانی کاوشگرانه با تخیلی روشن از قلم نویسنده ی به شدت با استعداد...تاریک و جاه طلبانه.

اوگاوا از نثری آرام و شاعرانه برای به دام انداختن احساسات متنوع و اغلب غیرمنتظره ی افرادی بهره برده که برخلاف آنانی که توسط مقامات بی رحم شکنجه و زندانی شده اند، بیرون باقی مانده اند.

از زمان پنهان شدن «ر» در مخفی گاه، ده روزی می گذشت اما مشخص بود که برای عادت کردن به این شیوه ی عجیب زندگی، هر دوی ما به زمان بیشتری نیاز داشتیم. لازم بود راجع به تک تک جزئیات تصمیم گیری کنیم: اینکه چه موقع آبجوش بیشتری برای فلاسکش ببرم، چه موقع برایش غذا ببرم و چند وقت یک بار ملحفه هایش را عوض کنم. اما باز وقتی سر میزم می نشستم تا کار کنم، می دیدم مدام فکرم مشغول اتاق مخفی است و کار نوشتنم هم به کندی پیش می رفت. فکر می کردم شاید «ر» احساس تنهایی کند و دلش بخواهد با کسی حرف بزند اما بعد درحالی که هنوز قیف آیفون دستم بود، باز فکر می کردم و به این نتیجه می رسیدم شاید بهتر باشد آرامشش را به هم نزنم. هرچقدر با دقت گوش می کردم هیچ صدایی دال بر اینکه کسی آن پایین زندگی می کرد، شنیده نمی شد. اما باز همین سکوت باعث می شد بیشتر نسبت به بودن کسی در آن اطاق حساس شوم. سرانجام گذر ایام روی روال خاصی افتاد. ساعت نه صبح سینی صبحانه اش را همراه یک فلاسک می بردم و در می زدم. در طول آن دیدار کوتاه مخزن توالتش را پر می کردم. ناهار ساعت یک بود. اگر «ر» به چیزی نیاز داشت، فهرستی را همراه پولش به من می داد و غروب هنگامی که برای پیاده روی می رفتم ، خریدهایش را انجام می دادم. بیشتر اوقات از من می خواست برایش کتاب بخرم اما چیزهای دیگری هم بود: تیغ اصلاح، آدامس نیکوتین دار (بودن در آن فضای بسته سیگار کشیدن را غیرممکن می کرد) دفترچه یادداشت، برنامه ی شام ساعت هفت بود. یک شب در میان حمام می کرد. برای شست وشو از یک تشت آب گرم استفاده می کرد. پس از آن هم دیگر کاری نداشت جز اینکه صبر کند تا یک شب طولانی دیگر نیز بگذرد. تنها مواقعی که کمی پیشش می ماندم، وقتی بود که برای بردن سینی شامش می رفتم. اگر خوراکی خوبی برای دسر داشتم، گاهی پیشش می ماندم و با هم دسر می خوردیم. شیرینی یا کلوچه را روی میز می گذاشتم و گرم صحبت می شدیم. گه گاه هم دست می بردیم و تکه ای از آن شیرینی یا کلوچه ها می خوردیم. از او پرسیدم: تونستی به اینجا عادت کنی؟ پاسخ داد: تا حدی.