امین فقیری(1322) یکی از کهنه کار ترین نویسندگان ادبیات داستانی ایران است. مردی که با نوشتن کتاب درخشان دهکده ی پر ملال در دهه ی چهل خود را به ادبیات ایران معرفی کرد و بسیار ستایش شد. کتابی که سال های طولانی ممنوع بود تا این که در سال 1382 از نو منتشر شد. فقیری داستان کوتاه نویسی کاربلد است. اسب هایی که با من نامهربان بودند مشتمل بر داستان هایی است که بن مایه ی اصلی شان را ماجرایی خاص در زندگی او تشکیل می دهند. کودکی، بیماری، معلمی، سفر و ... فقیری، که اهل شیراز است، در این روایت ها با دیدن یا درک یک لحظه و اتفاق فلاش بک هایی می زند به رخدادهایی که او را متحول کرده اند. داستان های او پرند از آدم هایی که انگار در باد گم شده اند. نثر ساده، قصه گو و پرکلمه ی او هر مخاطبی را به ستایش وا می دارد. از سویی دیگر، داستان های این کتاب بیانگر دغدغه های مردمی هستند که شاهد گذر زمان و درک کهن سالی است. برای همین هر نشانه ای در داستان ها می تواند یک اتفاق یا آدم هایی را برای او زنده کند که در غبار زمان گم شده اند. امین فقیری را از آغازکنندگان داستان نویسی روستایی می دانند. اما او در این داستان ها، فارغ از مکان، خود را در قالبی گسترده تر روایت می کند.
کتاب اسب هایی که با من نامهربان بودند
نشر چشمه
امین فقیری
