کتاب کاخ اژدها

همهمه ای از جمعیّت بلند شد، چند زن و مرد مهربان و زیبا به طرفم آمدند و مرا بر شانه هایشان گذاشتند و لحظه ای بعد دوباره شادیشان آغاز شد، حلقه زدند و رقصیدند. نمی دانم به خاطر رفتار گرم پیرمرد بود یا به خاطر جشن و شادی که میان آن مردم جریان داشت و یا شاید به دلیل خاطرات و تصورات پیشینم از چنین سرزمینی بود که با آن ها از همان ابتدا، احساس غریبی نکردم. پیرمرد که نامش کاوه بود در کنار من می رقصید و من بر گردن پسر جوانی نشسته بودم که او هم به زیبایی پایکوبی می کرد. با پایان یافتن مراسم، هر دسته به سویی از ساحل رود رفتند، تا به خوردن و نوشیدن عصرانه بپردازند. من نیز با کاوه و پسرش اسفندیار -همان که موقع رقص مرا بر شانه اش حمل می کرد- ماندم. کاوه گفت: امروز سیزدهمین روز از ماه نخست بهار و نوروز است، روزی است که ما برخلاف آنچه که رایج است آن را نحس می دانیم و از خانه هایمان به طبیعت و صحرا می آییم. با خوشحالی گفتم: مردم این جا همه شاد و خوشبختند، این جا سراسر شادی و خوشحالی است...