کتاب دریا روندگان جزیره آبی تر

سرش منگ بود. شاید از خستگی باشد، یا صدای موتور ماشین که هی توی کله آدم می چرخد. چقدر شلوغ و سرد بود. چرخ ماشین ها روی نرمه برف آبکی صدای چسبناکی داشت، و آدم ها به شکل ارواح در روشنایی چراغ ها می لغزیدند. اگر یقه پالتو را بالا بدهند، کلاه شاپو سرشان بگذارند، دست در جیب با دهان باز و آن اضطرابی که در چهره همه شان موج می زند، می شوند شبیه همین تابلو بالای آینه؛ قشنگ است. آن تابلو گردبادش هم قشنگ است. زنی دارد در آن گردباد سرخ جیغ می کشد. آدم خیال می کند خودش است که دارد سبک می شود. محسن سلیقه اش محشر است. وقت بی کاری می رود خیابان منوچهری یا جلو دانشگاه بلکه یک نقاشی خوب پیدا کند و بیاید به این درودیوارها بکوبد، اما به جاش کتاب می گیرد. حیف که حوصله ندارد زیاد بخواند، گاه اگر ورقی بزند. خسته و مرده یک گوشه می نشیند و هی چای و سیگار. گفتم: «آزمایشگاه چای و توتون راه انداخته ی؟» با صدای خفه ای گفت: «چه کنم؟» گفتم: «پاشو بریم بیرون قدم بزنیم.» گفت: «حوصله ندارم

گفت:"فریدون، مادرت مرد.می دونی؟" گفتم:"مادر من؟" "آره، بی چاره مادرت مرد." یک ماشین می خواست رد شود، طاووس خودش را کنار دیوار گرفت و گفت: "بیا این ور بذار رد بشه." من نگاهش می کردم. پره های بینی اش می پرید، دست هاش می لرزید و نمی توانست خودش را کنترل کند. بعد که ماشین گذشت گفتم: "نفهمیدم چی گفتی." گفت:"هیچی، مادرت مرد." گفتم:"کی؟" گفت:"آره، همین ده دوازده روز پیش، چند روز بعد از رفتن تو. یه روز فهمیدم که مرده. خدا بیامرزه، چه زن خوبی بود." گفتم:"راست میگی؟" گفت:"آره، آره، اما یه وقت غصه نخوری!" کلید را به در انداختم و گفتم:"راستی طاووس، از آنت چه خبر؟"