کتاب من می دانم تو کی هستی

در مترو می نشینم و سعی می کنم کتابی را که چندی قبل خریده ام بخوانم، ولی موفق نمی شوم. یک داستان قدیمی است، اما دارد فکرهای تازه ای توی سرم می اندازد که فعلا جایی برایشان ندارم. کتاب ها هم می توانند آینه باشند و تصویری از ناگوارترین حالتمان را برای ارزیابی ارائه بدهند.

فناوری دارد نوع بشر را از بین می برد؛ هوش هیجانیمان را مصرف می کند و سپس هر گونه پسمانده ی حریم خصوصی را که نمی تواند در کام خود فرو ببرد، بیرون می فرستد. جهان همچنان به چرخش خود ادامه می دهد و ستاره ها پیوسته می درخشند، چه کسی نگاه کند و چه نه.

این خاطره موجب می شود لبخند بزنم اما بعد تازه متوجه می شوم که دارم به غریبه ها و گذشته ای که هرگز نمی توانم پس بگیرم، پوزخند می زنم. از بی ادبی من است که اینطوری به بقیه زل می زنم، ولی کسی چیزی نمی گوید؛ آدم ها حتی نمی بینند دارم این کار را می کنم.