کتاب پنهان در برف

صبح آن روز ماه ژانویه، بیدار که شدم، شوهرم کنارم نبود. آسمان میانه ی زمستان، پشت پنجره به رنگ بنفش و زرد زخمی کبود بود. چشمان خواب آلودم را در برابر نوری که می درخشید و مشت می کوبید، بستم.

دستم را به سمت پاتختی بردم، انگشتانم کورکورانه ساعت شماطه دار را یافت. هفت و نیم. دیر بود. انگار مخدر استفاده کرده بودم و ذهنم کند و گیج کار می کرد. اما یک ساعت از وقت بیداری همیشگی ام گذشته بود.

وقتی که همیشه بیدار می شدیم. «برندن» مثل پلیس ها می خوابید، همیشه آماده ی بیدار شدن، و من تمام سی و پنج سال عمرم سحرخیز بودم.