کتاب مرگ

فکر می کنم حس من از مرگ - که ظاهرا برای بعضی از دوستانم اغراق شده است - نسبتا هماهنگ و متناسب است. از نظر من مرگ واقعیت وحشتناکی است که زندگی را تعریف می کند؛ تا زمانی که از آن آگاه نباشید و دائم به آن فکر نکنید، نمی توانید بفهمید زندگی درباره ی چیست؛ تا زمانی که بدانید و حس کنید که دوران شراب و گل رز محدود است و شراب اکسیده می شود و گل های رز قبل از اینکه برای همیشه دور انداخته شوند، در آب بدبوی شان قهوه ای می شوند، وقتی به سوی مرگ می روید این لذت ها و دلبستگی ها را درک نمی کنید. اما شاید هم آن را درک کرده باشیم، مگر نه؟ دوستم جی مرگ بدی داشت، پس نگرانی اش را بیش از حد می دانم، نه غیرعادی و نابهنجار ( آه، دیدگاه عادی به همه این قضایا.... کجا می توان آن را پیدا کرد؟ ) از نظر جی تنها دفاعمان در برابر مرگ - یا در برابر خطر اینکه نتوانیم درباره ی چیز دیگری فکر کنیم - در « داشتن نگرانی های کوتاه مدت ارزشمند » است. او برای تسلی بیشتر از یک مطالعه تحقیقاتی نقل قول می کرد که نشان می داد ترس از مرگ بعد از شصت سالگی کاهش می یابد. خب، من قبل از او به این سن رسیدم و می توانم بگویم که هنوز منتظر این مزیت هستم. همین چند شب پیش، دوباره آن لحظه وحشت زده و اخطاردهنده آمد، لحظه ای که ناخواسته هشیار و کاملا تنها بودم، به بالشت مشت می زدم و با شیون فریاد می زدم « وای نه، وای نه، وای نه. » ترس آن لحظه - دقایق - مرا به حالی انداخت که شاید از دید یک شاهد عینی نمایش هولناک و مزخرفی از احساس بدبختی و ترحم به حال خود باشد. یک حالت گنگی و ابهام هم وجود دارد: چیزی که گاهی از آن شرمسارم این است که کلمات توصیفی و تاثیرگذار از دهانم خارج نمی شود. به خودم می گویم، محض رضای خدا، تو نویسنده ای. تو با واژه ها سروکار داری. نمی تونی این توانایی رو تقویت کنی؟ نمی تونی مرگ رو بپذیری؟