کتاب بر جاده های آبی سرخ

باز، نیمه شب از آن نیمه شبهای میرمهنا بود؛ و مهتاب، مهتاب میرمهنا؛ و دریا، دریای میرمهنا، وجنون... باز، قصّه، قصّهٔ بی تابی و بی خوابی میرمهنا بود و پناه بردنش به ساحل بی تاب و بی خواب ریگ، و جنون، که با عشق، هیچ فاصله نداشت. __ خدایا! سالهاست که با پای برهنه، به این قدک کهنه رضا داده ام. همین، تنها همین را برایم باقی بگذار تا پیش روی دوستانم خجلت زده نشوم و پوزخند پنهان مردمان را احساس نکنم! خدایا! کاری کن که حتّی بداندیش ترین آدم ها نیز نتوانند مرا به مدارای با دشمنان امّت و ملّت، و به خودخواهی، لذّتْ خواهی، و مقامْ خواهی متّهم کنند. خدایا! توان خیانت کردن به مردم را از من بگیر! توان دل بستن به مال، دل بستن به زن، و بیشتر خواستن را از من بگیر! من به راه مردان تو می روم. این راه را چندان ناهموار و دشوار مکن که از پا درآیم. دستم بگیر که محتاج دستگیری توام! خدایا! رضایت وجدان می خواهم، نه رضایت خویشان و دوستان. خداوندا! کینه ام را به دشمنان سرزمینم عمیق تر کن، زبانم را تیزتر کن، پایم را استوارتر کن، زبونی ام را کمتر کن، شاید بتوانم سنگی از کوه سنگی دردهای مردم بردارم و باری از بار عظیم غم های شان بکاهم! خدایا! بیکاره ام مکن، بی مصرفم مکن، عیاشم مکن، ورّاجم مکن، بهانه گیرم مکن، خودْباورم مکن، اسیر تنم مکن، پیش فرزندان سرزمینم سرافکنده و سرشکسته ام مکن، در به درم کن امّا دلبسته به زر و زیورم مکن! خدایا! کاری مکن که کودکان، آنگاه که از مادران و پدران خود می پرسند: «این میرمهنا، برای مردم ما چه کرده است؟» هیچکس هیچ داستانی برای گفتن نداشته باشد! خداوندا! اگر داشتن همین تن پوش کهنه، ذلیل داشتنم می کند، ندارم کن! اگر کاشتنْ اسیر چیدنم می کند، بیکارم کن! اگر اندیشهٔ خیانت به یارانْ بر سرم افتاد، بر سر دارم کن! اگر به لحظهٔ غفلتی درافتادم، پیش از سقوط، هشیارم کن! اگر رنج بیماران، دقیقه یی از دلم بیرون رفت، سخت و بی ترحّم، بیمارم کن! اگر مهر خردسالان از قلب مغلوبم گریخت، به عذاب الیم گرفتارم کن! خداوندا! خوارم کن امّا مردمْ آزارم مکن! خدایا! خوف از ظالم را در من بمیران و توان آن عطایم کن که تخت سینهٔ ناکسان بکوبم __ بی ترس از عواقب هراس انگیزش! خداوندگارا! التماس هایم را در این شبهای اضطراب بشنو! فروغ آرام بخش نگاهم باش روشنی دلنشین راهم باش سوز و گرمی خالصانهٔ آهم باش! خداوندا!