کتاب قوچ

«قوچ» رمانی نوشتۀ مهدی اسدزاده است. پیش از این رمان، مجموعه داستان «آیا بچه‌های خزانه رستگار می‌شوند» از او چاپ شده است. با نگاهی به آن مجموعه داستان و این رمان می‌توان تا حدی به دغدغه‌های نویسنده پی برد. بچه‌های جنوب شهر، رفتار و گفتار و منش آن‌ها در بافتی اجتماعی که با فقر تنیده شده است از جمله دغدغه‌های مهدی اسدزاده است. او شناخت خوبی نیز از این آدم‌ها و فضا دارد و تصویری واقعی و قابل باور از آن‌ها و محیط زندگی‌شان ارائه می‌دهد.
شخصیت اصلی رمان «قوچ» که به شیوۀ اول شخص، قصه‌اش را تعریف می‌کند سربازی است که هنوز بعد از هفت سال گرفتار یک عشق قدیمی است. او دیگر نمی‌خواهد به پادگان برگردد. داستان این رمان درواقع دو روز از زندگی این سرباز است که در طی آن ما با زندگی حال و گذشتۀ او آشنا می‌شویم؛ عشقی از دست رفته، برادری که مرده و مادری که نمی‌تواند از زیر بار این غم و داغ کمر راست کند.
او در کلان شهر تهران به دنبال سه میلیون تومان پول است تا برای همان عشق قدیمی (سمیرا)، تعدادی کتاب کمیاب به عنوان هدیه عروسی بخرد. نوع روایت و زبان آن تا حدی یادآور ناتور دشت اثر سالینجر است. روایت اول شخص، زبان محاوره و جنوب شهری رمان، خواننده را جذب و با خود همراه می‌کند. رمان شروعی درخشان دارد که از نقاط قوت آن است و باعث می شود خواننده کتاب را رها نکند.
«قوچ» رمانی شهری است و قهرمان آن در طی این دو روز از شمالی‌ترین نقطه تهران تا جنوبی‌ترین نقطه آن را پشت سر می‌گذارد. تصویری غیرکلیشه‌ای و نزدیک به واقعیت از کلان شهر تهران در این رمان نشان داده می‌شود که برای خواننده باورپذیر است. جنوب شهر به خوبی تصویر می‌شود؛ روابط بین همسایه‌ها و محله‌ها که راوی، آن‌ها را به خوبی می‌شناسد و فقر که انگار سایۀ ابدی‌اش را بر سر این خانواده‌ها و شخصیت داستان انداخته است. زبان و اصطلاحات این آدم‌ها که در زبان راوی و روایت هم جاری است یکی دیگر از نقاط قوت رمان است که برای خواننده نیز گیرا و جذاب است.
مهدی اسد زاده در رمان «قوچ» در بیست فصل کوتاه شما را همراه با یک سرباز در تهران می‌چرخاند و روایتی جذاب از شهر و روابط حاکم بر آن و نیز دنیای غم‌زدۀ سرباز ارائه می‌دهد.