کتاب آموزش ویراستاری و درست نویسی

یکی از کار کردهای زبان ، نقش ارتباطی آن است . این ارتباط یا کتبی است یا شفاهی. استفاده مکتوب از زبان را زبان نوشتار می نامند. که انواع و گونه هایی چون اداری ، مطبوعاتی آموزشی ، علمی ، کودکانه و ادبی دارد . هریک از گونه های زبان نوشتار هنجارها ، آداب و شیوه نگارش مخصوص خود را دارد، ولی همگی در یک اصل اشتراک دارند و آن درست نویسی است. هر یک از گونه های زبان باید "معیار" باشند. استفاده از زبان معیار برای مقاصد مختلف اجتماعی، اداری، سیاسی، فرهنگی، آموزشی و اقتصادی...به این بستگی دارد که کاربر زبانی تا چه اندازه بر زبان و درست ها و نادرست های آن تسلط داشته باشد . این تسلط ، مهارتی اجتماعی و همگانی به شمار می آید و نمی توان آن را وظیفه ویراستاران دانست ؛ بلکه نویسنده در معنای اخص و کاربر زبانی در معنای اعم آن ، باید این مهارت های ابتدایی را بدانند و به کاربندند. به کار نبردن درست زبان و آشنا نبودن با مبانی ساده نویسی و درست نویسی در انواع نوشته ها ، اغلب باعث می شود ساعت ها وقت خوانندگان صرف آن شود تا نوشته ای را چند بار بخواند تا بتوانند مقصود نویسنده را دریابد. امروزه ، برخی نامه های اداری ، نوشته های رسانه ای و آثار علمی و آموزشی دچار انواع نارسایی های ویرایشی هستند . این مشکلات نه تنها کار پیام رسانی را دشوار می کند ، بلکه باعث می شود آسیبی جدی بر پیکره زبان غنی کهن فارسی وارد شود . زبانی که سند هویت ملی و میراث چند هزار ساله با نیاکان ماست. این زبان با تاریخ ، فرهنگ و تمدن ما پیوندی دیرینه و ناگسستنی دارد ؛ به همین دلیل ، پاسداشت و تقویت زبان فارسی ، ارج نهادن به این میراث ارزشمند فرهنگی و استحکام بخشیدن به بنیان هویت ملی ما تلقی می شود . علاوه بر این ، زبان فارسی ، زبان رسمی کشور ما و زبان آموزش و ارتباطات فکری و علمی ماست و بخش مهمی از تفکر ما در چارچوب قواعد این زبان شکل می گیرد ؛ به همین دلیل کیفیت ارتباطات فکری و رشد علمی ، فنی و معنوی ما کاملا به کیفیت به کار گیری زبان ما، یعنی زبان شیریں فارسی وابسته است . عمومیت یافتن پدیده نویسندگی ، همگان را به رعایت هنجارهای نوشتاری معیار ملزم می کند . هر کس باید ویراستار خود باشد و صد ها ویراستار خبره و ورزیده نیز باید تربیت شوند تا متون علمی و فنی و عمومی را ویراسته کنند.