کتاب جزیره ساتن

می گفت: «برج بابل معمولا سمبل خودبزرگ بینی بشر در نظر گرفته می شود» ادامه می داد: اما این افسانه بد فهمیده شده. آنچه که واقعا مهم است سعی در رسیدن به بهشت یا حرف زدن به زبان خدا نیست. نه: مهم این است که وقتی چنان تلاشی شکست خورد، چه چیز باقی ماند. می گفت: این عمارت ویران، که در قالب تذکری درخشان بر این است که ساکنان آینده اش در گوشه گوشه زمین پراکنده شده اند و بیشتر افقی پخش شده اند تا عمودی، به این همه زبان مختلف بی وقفه مهمل می بافند. این برج فقط موقعی جالب توجه می شود که در انجام وظیفه مشخصش شکست خورده است. ویرانی آن شرط مقدم کلی تبادل بعدی است، کل فعالیت فرهنگی و در راس آن، علی رغم سقوط خودش، برج باقی می ماند...