کتاب سفرها و گلها

در "سفرها و گلها"، مرچه ردردا خواننده را به سرزمینی فراتر از منطق دعوت می‌کند، جایی میان رویا و استعاره، میان گل و سفر. ردردا که پیش‌تر با "پرواز کن گبوترم" دل‌های بسیاری را به نرمی تکان داده بود، این بار نه به کوچه‌های بارسلون که به قلمرویی شخصی‌تر، شهودی‌تر، و گاه هولناک‌تر قدم می‌گذارد. این کتاب، در واپسین سال‌های عمر نویسنده منتشر شد؛ آنگاه که زبان برایش نه ابزار روایت، که ماده‌ی رویا بود. در دو بخش متمایز-"Viajes" (سفرها) و "Flores" (گل‌ها)-جهانی آفریده می‌شود که همچون آیینه‌ای واژگونه، تصویر زن را، تنهایی را، و میل به رهایی را بازمی‌تاباند.
در بخش نخست، سفرها نه مسیرهایی در جهان، که عبورهایی در ذهن‌اند. راوی زن، گویی در خوابی بی‌انتها قدم می‌زند، با مناظری مواجه می‌شود که نه آشنا هستند و نه غریب. هر قطعه سفری است در مرز خیال و کابوس، جایی که هویت زنانه در برابر نیروهای فرادست و رمزآلود قد علم می‌کند.
در بخش دوم، گل‌ها، این موجودات ساکت و پرشکوه، بدل به استعاره‌هایی پیچیده می‌شوند: از شهوت گرفته تا مرگ، از تولد دوباره تا شورش خاموش. ردردا در این قطعات کوتاه، گل را می‌بوید، له می‌کند، در آن غرق می‌شود-و هر بار، حقیقتی پنهان از هستی زنانه را بیرون می‌کشد.
اگر ردردا را شاعری بدانیم که به نثر پناه برده، "سفرها و گلها" آشکارترین شاهد آن است. این کتاب بی‌قرار و لغزنده است؛ نه از سر ضعف، بلکه از وفاداری به تجربه‌ی انسانی که همواره در حال لغزش است. در دل این صفحات، زن نه به عنوان موضوع، بلکه به عنوان نگاه، پرسش، و حتی رویا بازآفرینی می‌شود. ردردا با تکیه بر زبان استعاری، نه فقط از زن بودن، که از "بودن" در جهانی ناپایدار و مردد سخن می‌گوید.
"سفرها و گلها" کتابی نیست برای آن‌که در پی معنای صریح می‌گردد. این کتاب برای آن‌کس است که می‌خواهد در تار و پود زبان گم شود، در گلبرگ‌های خاطره و سفرهای بی‌مبدأ و مقصد. ردردا با صدایی خفه و شکوهمند، افسون می‌کند؛ نه با روایت، که با رویا.