کتاب دیوانگی درجه یک

کتاب «دیوانگی درجه یک» نوشته نصیر قائمی، پژوهشی درباب بیماری‌های روانی رهبران سیاسی بزرگ جهان است که البته این بیماری‌ها به آن‌ها کمک کرده است. قائمی، روان‌پزشک و استاد دانشگاه بوستون، در این کتاب استدلال ‌می‌کند که برخی بیماری‌های روانی می‌توانند به رهبران سیاسی ویژگی‌های منحصربه‌فردی بدهند که آنها را به‌ویژه در مواقع بحران توانمندتر ‌می‌کند. درواقع تز اصلی قائمی‌این است که بیماری‌های روانی مانند افسردگی و اختلال دوقطبی ‌می‌توانند توانایی‌های رهبری را افزایش دهند. او معتقد است که این شرایط می‌تواند ویژگی‌هایی مانند همدلی، واقع‌گرایی، انعطاف‌پذیری و خلاقیت را پرورش دهد که برای رهبری موثر، به‌ویژه در زمان‌های آشفته و بحرانی، حیاتی هستند. این کتاب نمونه‌های تاریخی متعددی برای حمایت از این نظریه ارائه ‌می‌کند. قائمی‌زندگی و سبک رهبری چندین شخصیت برجسته از جمله آبراهام لینکلن، وینستون چرچیل، مهاتما گاندی و مارتین لوتر کینگ جونیور را بررسی می‌کند. به بیان وی مبارزات آنها با بیماری روانی به نقطۀ قوت آن‌ها تبدیل شده است. به عنوان مثال، درگیری لینکلن با افسردگی با همدلی عمیق و بینش اخلاقی او مرتبط است، در‌حالی‌که اختلال دوقطبی چرچیل علت انعطاف‌پذیری و تصمیم‌گیری جسورانه او بوده است. به طور کلی، مطابق با تحلیل قائمی، افسردگی ‌می‌تواند منجر به همدلی و رویکرد اخلاقی‌تر شود و دوقطبی ‌می‌تواند منجر به نگاه واقع‌گرایانه‌تر رهبران سیاسی شود. جالب است که نویسنده بیان ‌می‌کند که رهبران عادی و معمولی، موفقیت‌های کمتری داشته‌اند. از طرف دیگر این امر رایج که اختلالات روانی همچون یک ننگ دانسته ‌می‌شوند نیز توسط نویسنده نقد ‌می‌شود. کتاب با بحث در مورد کاربردهای عملی نظریات مذکور به پایان ‌می‌رسد. به بیان نویسنده سازمان‌ها و جوامع باید در نگرش خود نسبت به بیماری‌های روانی و حوزۀ رهبری تجدید‌نظر کنند. با پذیرش نقاط قوت منحصربه‌فرد ناشی از بیماری روانی، ‌می‌توانیم بهتر از رهبران حمایت کنیم و مدیریت بحران و فرآیندهای تصمیم‌گیری را بهبود بخشیم.