کتاب خمیر ترش

وقتی داشتم از پارک «گلدن گیت» رد می شدم، رمز و راز زندگی او ذهنم را درگیر کرد. واقعا هیچ وقت او را نشناخته بودم. نفس عمیقی کشیدم.

او از «ویسکانسین» به «میشیگان» نقل مکان کرده و قبل از آن در «شیکاگو» زندگی کرده بود و نقشی در یک گروه تئاتر تجربی داشته و شب ها را با سه زن دیگر در یک آپارتمان نقلی سر کرده بود. نه تنها آن نان مزخرف را درست می کرد، بلکه چون رایگان بود و بگویی نگویی مغذی، سهمیه ای از آن را به خانه هم می آورد.

بعد از موفقیتم در دانشکده و جایگاه شغلی درست و حسابی و خریدن خانه پیش از همسن و سال هایم، خودم را بچه ای تصور می کردم که پدر و مادرش به او افتخار می کنند. اما بعد توی ذوقم خورد: برهوت بودن آپارتمانم زد توی ذوقم. برهوت بودن زندگی ام.