جنگ ایران و عراق، طولانی ترین جنگ قرن بیستم بود و همین عاملی برای حضور مستقیم و غیرمستقیم افراد گوناگون در آن شد. بسیاری از کسانی که در آغاز جنگ به دبستان می رفتند، در اواخر جنگ به سن سربازی رسیدند و حضور در جبهه های جنگ را تجربه کردند. بسیاری نیز با کشیده شدن جنگ به شهرها و موشک باران شهرها، شعله های اتش جنگ را با چشم های نگران و بهت زده از نزدیک دیدند. شاید کسانی که زندگی را در فضای جنگ تجربه نکرده اند، گمان کنند زندگی عادی در جنگ تعطیل می شود. در حالی که، گرچه زندگی عادی در زمان جنگ تحت تاثیر قرار می گیرد، ولی میل به زندگی آن قدر قوی است که حتی جنگ نیز آن را به تعطیلی نمی کشاند. رمان «می خواهم یک نامه ی کوتاه بنویسم»، زندگی در جنگ را در یک شهر نزدیک به منطقه ی جنگی توصیف می کند و از یک سو روند عادی زندگی و از سوی دیگر تاثیر جنگ بر انسان را کشف و عریان می کند.
کتاب می خواهم یک نامه ی کوتاه بنویسم
افراز
شهریار عباسی
