کتاب رنج و سرمستی

می دانست که نامادری اش، موجودی مطیع و رام در تمام جنبه های زندگی است، البته غیر از آشپزی در آشپزخانه؛ اینجا، او مانند ماده شیری بود که مثل «مارزوکو»، شیر نگهبان فلورانس، دلیر و شجاع بود.

«میکل آنژ»، که اتاق خوابش با چهار برادر دیگرش اشتراکی بود و کنار اتاق پدر و مادرش قرار داشت، بحث و مشاجره ی پدر و مادرش را، زمانی که نامادری اش در حال رفتن به خرید بود، می شنید.

«گراناچی» پایین میز استادش ایستاد. «جناب گیرلاندایو، این پسر، میکل آنژ است که درباره اش با شما صحبت کردم.» «میکل آنژ» حس کرد تسخیر چشمانی شده است که در سراسر ایتالیا مشهور بود که می تواند با یک نظر، ببیند و به خاطر بسپارد.