کتاب لئا

یاد گرفتم که متنفر باشم و وحشت کنم، و همچنین یاد گرفتم که دوست بدارم و زمانی که اجرا به پایان می رسید، دلتنگ شوم. این موضوع، «لئا» و من را با هم متحد، و همزمان ما را از هم جدا می کرد.

دست های مرطوب او، دست های مرطوب من می شد؛ پریشان خاطری و سراسیمگی اش در من نیز بسط و گسترش می یافت. لحظه هایی بود که اعصابمان همانند اعصاب یک وجود واحد به لرزش درمی آمد. حتی محال بود قضیه طور دیگری باشد؛ «لئا» وقتی احساس می کرد من همراه او در تب و تاب نیستم، در پرتگاهی از تنهاماندگی سقوط می کرد.

می توانم با ذکر روز، حتی ساعت، دقیقا بگویم چه زمانی همه چیز شروع شد. سه شنبه بود، هجده سال پیش، تنها روزی در هفته که «لئا» بعد از ظهرها هم مدرسه داشت. یکی از روزهای ماه مه، آسمان آبی تیره، همه جا درخت ها و بوته های پرشکوفه.