کتاب پشت پلک شب

صداهای مختلفی در سرش می پیچیدند. گویی همه قصد کرده بودند باهم حرف بزنند: اون مریضه ! متاسفم عزیزم اما واقعا امید زیادی بهش نیست. سکته شدیدی کرده حتی اگه از بستر هم بلند بشه... و افروز با خود اندیشیده بود (( حتی اگه ؟...)) دستهایش را محکم روی گوشهایش فشرد و پیشانی اش را روی زانوهایی که آنها را در بغل جمع کرده بود . نمی خواست چیزی بشنود. هیچ چیز جز اینکه حال او خوب شده است و باز به عصای آبنویش تکیه می دهد. عجز آلود و درمانده اندیشید: حالا فقط اون برام مونده . اوه خدایا .... اونو ازم نگیر!