منوچهری را شاعر طبیعت باید خواند. دیوان او گواه این دعویست. کودکی او در دامغان با آن بیابان های فراخ و بی کران که پیرامون آن را گرفته است گذشت و بخشی از جوانی او نیز گویا در کناره های دریای خزر و دامنه های البرز بسر آمد. تاثیر این محیط عشق به طبیعت را به او القا کرد.
در وحشت وسکوت دنیایی محدود که در حال خرد شدن و فرو ریختن بود حافظ ندای شادی و ندای زنده دلی در افکند و در ورای آلام و درد های ظاهر، عشق ها و زیبائی های باطنی را نشان داد.