حدود چهل سال پیش ازین، وقتی مردی سالخورده، چند غزل از غزل های حزین لاهیجی را با تغییر تخلّص، به نام خود انتشار داد، نیما یوشیج، آن پیشاهنگ شعر نو فارسی، گفت: «بزرگترین غزلسرایی که تاکنون دیده ام» اوست... انتشار مقداری از غزل های حزین، به نام یک تن از اهالی عصر ما، در آن ایّام، غوغایی در محافل ادب برانگیخته بود. روزی از روزهای سال ۱۳۴۰ که در کتابخانۀ آستان قدس رضوی بودم، ناگهان متوجه شدم که یکی از ابیاتی که به نام آن استاد در حافظه دارم، در این تذکره به نام حزین لاهیجی آمده است. تمام غزل های برجسته ای که به نام این «شاعر بزرگ معاصر» بنده و همۀ شعردوستان عصر، در دفترها و حافظه های خود ثبت کرده ایم، بدون کوچکترین تغییری، در دیوان حزین موجود است.