سه گانه کوئوت شاه کش (کتاب دوم: ترس مرد فرزانه جلد 1)

داخل ویستون، مرد موسیاهی آهسته در پشتی را پشت سرش بست. در حالیکه در تاریکی مطلق راه می رفت، پاورچین پاورچین از آشپزخانه گذشت، از جلوی پیشخوان رد شد و از پله های زیرزمین پایین رفت. با سهولتی که نتیجه ی تجربه ای طولانی مدت بود، از قدم گذاشتن روی تخته های تق و لقی که ممکن بود زیر وزن او ناله کنند یا آه بکشند، اجتناب کرد. هر قدم آهسته ای کم ترین سروصدای ممکن را به دنبال داشت. با این کارش سکوت کوچک و دزدکی اش را به آن سکوت توخالی و بزرگتر اضافه می کرد.

سحر نزدیک بود. مهمانخانه ی ویستون در سکوت فرو رفته بود، سکوتی که از سه بخش تشکیل می شد. بارزترین بخش آن سکوتی توخالی و انعکاس دار بود که از فقدان برخی چیزها ناشی می شد. اگر آن شب توفان شده بود، قطرات باران با سروصدا روی تاک های سلاس پشت مهمانخانه فرود می آمدند. صدای رعد نیز می نالید و می غرید و این سکوت را مانند برگ های پاییزی در جاده جارو می کرد و با خود می برد. اگر مسافرانی آنجا اتاق گرفته بودند، با غرولندهایشان و کش و قوسی که به بدنشان می دادند این سکوت را مانند رویاهایی فرسوده و نیمه فراموش شده محو می کردند. اگر آهنگی پخش می شد... اما نه، البته که آهنگی در کار نبود. در واقع هیچ یک از این موارد وجود نداشتند و در نتیجه این سکوت همچنان پابرجا بود.

موهای مرد قرمز آتشین بود. درست مثل شعله های آتش. چشم هایش سیاه و سرد بود و حالت مردی را داشت که مدت ها پیش امید به خوابیدن را رها کرده است.