کار و فراغت که عمده فعالیت های فکری، عملی و عاطفی انسان را در بر می گیرند، تجلی خودشکوفایی انسان اند. همچنان که کار، فراغت نیز حوزه تحقق استعدادها و افزایش توانمندی های فرد است و به هر میزان که فرد بتواند استعدادها و توانمندی هایش را محقق کند و بگستراند، به همان میزان حوزه آزادی زندگی اش را گسترانیده است. کار و فراغت شمایل انسان است. این رساله شرحی است درباره چیستی و چگونگی کار و فراغت در جامعه ما و نیز شامل اشاره هایی است به چرایی ها. به این مسئله اساسی می پردازد که اگر کار و فراغت شمایل انسان باشند چرا ما چندان کار نمی کنیم؛ همچنان که پیامد آن چندان هم به فراغت نمی پردازیم. این بی اشتیاقی ما به کار و گریزمان از فعالیت های زمان فراغت از کجا ناشی می شود، چه بروزاتی می یابد و چه نتایجی به بار می آورد.