کتاب نوبت ناتانائیل

" یک راست از خود جهنم پا شده بود و آمده بود خانه ی من. نصف شب، چشم که باز کردم دیدم روی صندلی، روبه روی آینه، پایین پام نشسته، زل زده به چشمهام. خوب و واضحش نمی توانستم ببینم. آتش چشمهاش، در ظلمت شب، اذیت می کرد چشم هام را. اما این اذیت مختصر چه اهمیتی می توانست داشته باشد در برابر ترسی که به جانم افتاده بود؟ زمان برد تا بفهمم آنچه میبینم رویا نیست و این موجود ترسناک، به خواب و خطای دید یا به اوهام شبانه ام ربطی ندارد. از بچگی چشمهام عادت داشتند به بازسازی موجودات مهیب ... همین که مردمک ها خودشان را با تاریکی وفق می دادند، فی الفور از سایه ها و لباس ها و نقش و نگارهای روی دیوار هیولاها را بیرون می کشیدند تا به جانم بیفتند و آزارم دهند. حرف یک شب و دو شب نبود، هر شب در تاریکی غلیظ و روشنایی رقیق خانه، اسباب و لوازم دور و برم جان می گرفتند در هیبت ارواح سرگردان و خون آشامان بی شفقت به جولان در می آمدند و تا سرحد مرگم می ترساندند، فقط خواب بود که به دادم می رسید و پرده ای از رویاهای پرت و پلا به رویم میگشود."